İkinci Dünya Savaşı’nın en sıcak çatışmalarının yaşandığı 1941 yılı. ‘Üzerinde güneş batmayan’ ülke İngiltere savaşın başaktörü Almanya tarafından aralıksız bombalanıyor. Yarattığı vehametin yanında, en ağır darbeyi anlamsızlığıyla zihinlere indiriyor. İşte tam da bu sırada yitimsiz bir karanlığın en izbe köşesinden fırlayıp yüzünü güneşe dönen kırılgan bir duvar çiçeğinin naifliğine sahip, delilik ve dahilik arasındaki tekinsiz çizgide ilerleyen özgün bir ruh; onu ölümün kıyısına iten veda mektubunu müthiş bir ruhsal gerilimle yazmayı sürdürüyor. Kan ve gözyaşından bir sel gibi önüne kattığı her şeyi yerle yeksan eden bu savaşın sadece uygarlığın değil, onun yaratıcılığının da sonu olacağı gibi bir saplantıya daha fazla katlanamayan Virginia, kendisi için kaçınılmaz olan kehaneti yerine getirerek

Dalgalar’ın uzak ülkesine yelken açıyor,. “Senin üzerine atacağım kendimi, yenik düşmeden, boyun eğmeden. Ah. Ölüm!”#136671656 İhtişamlı bir trajedinin gönülsüz bir parçası haline gelen bu kitap, Woolf’un intiharından yalnızca iki ay önce kaleme alınmıştır.Öyle ki eseri biricik eşi ve sevgili dostu Leonard Woolf yayınlamış, bu durum kitabın ön sözünde buruk bir mahcubiyetle belirtilmiştir. Tıpkı

Mrs. Dalloway’de olduğu gibi tek bir günün içinde rastgele çekilen fotoğraf karelerini hatırlatır okuyucuya anlatım.Belirli bir olay örgüsü yoktur.Zihinle gündelik hayat aynı tuvaldeki boyalar gibi birbiri içinde kaybolur.Yazar, karakterlerin düşsel dünyalarını yan yana duran kaftan sandıklar gibi rastgele açar ve kapatır.(Hatta bazılarını açık bırakır, biz kapatırız.) Oldukça alengirli olan bu kafa karıştırıcı anlatım, girmesi cesaret isteyen derin ama muhayyilesi zihinden kolay silinemeyen berrak bir koy gibi serilir okuyucunun önüne. Onun başyapıtları içinde sayılamasa da, devamı niteliğinde olduğu telakki edilebilir. 1939 yılının sıcak bir Haziran ikindisinde (yani aynı yılın Eylül’ünde patlak veren İkinci Dünya Savaşı’ndan yalnızca iki ay önce) kırsaldaki Points Hall isimli konak, ve bahçesi hikayenin geçtiği yerdir.Yedi yıldır köylüler tarafından sahnelenmesi bir gelenek halini alan ve konusu İngiltere tarihinden oluşan temsil, burada gerçekleşir.Acemi oyuncularla oldukça amatör bir şekilde sahnelenen ve büyük ölçüde Viktorya Dönemi’ni alaya alan bu temsilde en sevdiğim kısım, oyuncular tarafından sahneye izleyicileri kendi gerçeklikleriyle baş başa bırakan dev aynaların yerleştirilmesi oldu.”Gözünüzü açın!” demek istedi Virginia “Asıl oyuncu sizlersiniz! Sahnelenen sizin kendi hayatınız!” Buna mukabil, izleyecilerin hepsi kendileriyle müsemma tepkiler verdiler, kimi ağladı, kimi güldü, hatta kimileri dudağındaki ruju tazeledi.(!) Kitap için söyleyebileceğim tek olumsuz nokta; sahnelenen tiyatro oyununu oluşturan metnin yetersiz kalmış olması.Ama canına kıyacak denli harap olan psikolojisini düşündüğümde, bu konu ister istemez geri planda kalıyor.Kaldı ki, diğer eserlerinde dünyanın güzelliğine bel bağlayan o şiirsel dili burada maalesef umutsuzluk ve yoğun bir düş kırıklığı ile harmanlanmış.Temsilin sonuna doğru sahnenin üzerinden geçen savaş uçakları, okuyucuya yaklaşan kıyametin ayak seslerine işaret ediyor. İncelememi kitaptan benim için başlı başına bir sanat eseri konusu olabilecek bir fotoğraf karesiyle sonlandırmak istiyorum.Avladığı kurbağayı yut(a)mayan bir yılan, eril karakterimiz Giles Oliver tarafından hışımla ezilerek öldürülür.(Kan dökmek size mahsustur ey eriller) Savaşın yarattığı kaosun içinde ne geçmişe sığınma, ne de gelecekle avunma imkanı olan insanın, azap dolu bir ‘şimdi’ye sıkıştırılması ancak böylesine yaratıcı bir alegoride gösterilirdi! Perde Arası; Banksy'nin Kırmızı Balonlu Kız tablosu misali Virginia’nın kendi kendini imha eden eşsiz imgeleminin son meyvesi. Bu dünyadan Virginia Woolf geçti. Hem lirik, hem cesur, hem feminist.