Geceye Uyananlar; tıpkı dünya üzerinde olduğu gibi yatakta da kendi sınırını aşamayan "hakkı yenmiş" bir annenin, ağzına kadar dolu hayata son damla olarak gelmiş bir kızın, görev gibi yaşamaya zincirlenmiş bir garip "ağabey"in, beden kılıfına hapsolmuş "deli" bir kardeşin ve hiçbir zaman orada olmasa da hatıralarının gölgesiyle karanlık kırbacını eksik etmeyen bir babanın hikâyesini anlatır bize uzak bir karanlıktan, bir haykırıp bir fısıldayarak. Cahide Birgül'ün elli üç yıllık kısa, dopdolu ve bilinmez hayatından bizlere bıraktığı bu "kirli" cevher; 90'ların "faili meçhul" Türkiye'sinde sıcacık yorganlarına sarılı, sabaha unutulacak rüyalar görerek kendilerini bir sessizlik örtüsüyle kandırıp duran "sıradan" insanların hayatlarının orta yerine saplanan bir kör bıçağın kabzasındaki simsiyah parıltının korkularla çevrili kaynağıdır âdeta. Çağdaş edebiyatımızın kıymeti bilinmeyen hayat koleksiyoncusu olarak Cahide Birgül, toplumsal olanın özündeki o en kokuşmuş çürük kutsallık olarak aileyi, kendine özgü bir "İstanbul-noir" evreninde kevgire çevirir Geceye Uyananlar'da. Bir yara açar o tekleyen korkak kalbi taşıyan göğüste, dışarıya kan ve irin saçılır sonra. Ve ardından kaleminin suyuyla yıkayıp olan biteni, kayda geçirir tek tek. Kanatları koparılmış kadınlıklar, acizliğini şiddetle gizleyen erkeklikler, ölü doğmuş bir yaratık olarak aile kurumu, bireylerinin toplamıyla kıyamet yerine dönmüş bir toplum sırılsıklam dikilir karşımızda, yerle bir olmadan hemen önce. Cahide Birgül; metaforlar, sayıklamalar, takıntılı tekrarlamalar, gidip gelişler ve kayboluşlarla sosyolojik bir polisiye yaratıp; o sarı buyurgan sorgu ışığını okurunun kaçırmaya çalıştığı gözlerine acımasızca tutmaktan asla vazgeçmeyen bir vakanüvistir nihayetinde. Kişişel olanın kansız, pembemsi çizgilerle kendini belli edip, sonradan belli belirsiz ince kabuklarla iyileşen ikiyüzlü politikliğini tramvayın önüne itiverir Cahide Birgül. Çağdaş edebiyatımızın bu adı anılmaya layık görülmemiş efsanesi, elimizi beyazlaşana dek sıkar Geceye Uyananlar'ıyla. Sonra açarız avucumuzu. Uyuşan avuçlarımızda hiç edilen çocukluk, çocukluğumuz bakar bize.

Geceye UyananlarCahide Birgül · Kafka Kitap Yayınları · 2020267 okunma

·

452 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Kubilay