“Bitti!” demeye varmıyor dilim. Hatta isyan etmek geliyor içimden “Neden 333 cilt değil de sadece 3 cilt sürdün!” diye… Hangi kitapta bulabilirim bir daha Dede Sultan kadar temiz kalplisini, Mustafa Öğretmen kadar aydınını, Aynur kadar cesurunu, Murat kadar soğukkanlı ve sadığını… Halil kadar kendini davasına adamışını, Toprak-Çetin-Ferit kadar inandığı bir düşüncenin peşinden canı pahasına koşanını?! Erdal Öz’ün “Nuri’leri”ni düşündüm okurken… Üç fidanı… Solzhenitzin’in Şukhov’larını andım; Sartre’ın Altona Mahkumlarını gördüm; Tolstoy’un Piyer’ini Nataşa’sını okudum sanki yeniden, hem de alakasını sorgulamaya bile gerek duymadan… Yaş bakımından “ucuz yırtmışız o dönemlerden” dediğim yılları yaşarmışçasına içine çekildim bahse konu dönemlerin… Sonra ilk iki ciltteki gibi, her ne kadar yer adları kısaltma da olsa tahmin edilmesi zor olmayan o yerlere gittim; mağaralarda, ağaç kovuklarında uyudum, pınarlarından kana kana su içtim. Ormanlarında yürürken “boncuk boncuk” terledim, Dede Sultan’ın ulaşmaya çalıştığı o pınarın boncukları iriliğinde, ilk kitabın dondurucu soğuklarına tezat… Peki ya o kokular! “Tarifle, betimlemeyle koku hissedilir mi?” deseler, “İmkansıza yakın” olurdu cevabım. Ama hissediliyormuş; okuduğum satırların gücü ile yazılanı kokladım buram buram… Küfü, rutubeti, çürümüş ağaçları, toprağı, yumurtalı lavaşı, geyik etini, Sus Barbatus’un tüylerini, Davut’un hörgücünü, Karagöz’ü, hatta “ıslak tavuk boynunu” bile… Sadece kokuları da değil, açlığı, ateşler içinde yanan bir hasta vücudunu da hissettim; nefesimi kesen öksürüğü… Ya cümlelerin düzensizliğine, gereksiz kullanılmış görünen noktalama işaretlerine ne demeli! “Ustalık” burada işte… Hiçbir şey denemez; tek kelime etmeden uzun bir alkış ve üstada saygıyla eğilmek… Türk edebiyat hazinesinin en özel bölümde bu seriye yer açılmıştır, ölümsüzler köşesine…️

Sus Barbatus! - 3Faruk Duman · Yapı Kredi Yayınları · 2021215 okunma

··

331 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

AyşenErdal