Orhan Yeniaras
Hallaç da bindiği katırdan inip idam sehpasına giderken,meydanda eski dostu Şibli'yi gördü.
"Ey Şibli yanında seccaden var mı? diye sordu.
"Var," dedi Şibli.
"Buraya ser de iki rekât namaz kılayım," dedi.
Şibli seccadeyi serdi. Hallaç iki rekât namaz kılarken Fatiha'dan sonra şu ayetleri okudu: "And olsun ki siz, korku, açlık, mallardan, canlardan ve meyvalardan eksiltme türünden bir şeyle mutlaka imtihan olacaksınız. Sabredenlere müjdele..." derken ikinci rekâtta yine Fatiha'dan sonra "Her can mutlaka ölümü tadacaktır. Hak ettikleriniz size kıyamet gününde mutlaka verilecektir," diyerek rekâtı bitirdikten sonra şu duayı okudu:
"... Rabbim, sana tapan şu insanlara baksana, senin yolunda sana yakın olmak için, beni öldürmeye gelmişler. Onları bağışla. Bana açık kıldığını, onlara da açık kılmış olsaydın bu yaptıklarını yapamazlardı. Onlardan sakladığını, benden de saklasaydın bu katlandığım sınanmaya katlanamazdım. Hamd olsun sana," diyerek kalabalığa döndü. "Öldürün beni dostlarım. Beni öldürün ki, yaşamam ancak ölümümledir."
Dostu Şibli, taşlama olacağını bildiğinden yanında getirdiği bir gülü fırlatınca, Hallaç "Ah!" diye inledi. Baş cellat şaşırmıştı.
Onca sopaya gık demezken bir gül seni niye böyle acıttı?
"Dostun gülü olduğu için dedi gülümseyerek."
Bu sırada müritlerinden biri bağırdı:"Aşk nedir?" "Bugün ölüp, yarın yakılıp, öbür gün külüm yele verilecek," dedi.
"Ne olacağını şimdiden söylemene izin varmı?
"Vardır," dedi Hallaç.
"Sabret," dedi Hallaç. "Bugün, yarın ve öbür gün ne olacağını anlarsın?"
