İçimdeki çocuk en çok bana kırgın...
Bir çocuk kendisiyle ilgilenen , kendisiyle oyun oynayan, onu seven birini kaybedince veya o kişi onla yaşamayıp uzaklaşınca çocuk terk edilmiş duygusunu yaşar. Onu seven / sevenlerin yokluğunu kabullenmesi çok zor olur. Çocuk aynı ilgiyi, sevgiyi başka ebeveynlerden isteyip aynı duyguları hissedemeyince bu mevcut durumda yaşadığı ayrılık kendisine travma olur. Ve yalnızlığı derinden hissedip , kendisini değersiz görmeye başlar. Yetişkin olan çocuk artık yaşamında birilerini tercih ederken en çok çocukken yaşadığı travmayı tercih edip ve yaşar. Gidip çocukluğunda kendisine ilgi gösterenin (gidenin) aynısını bulup travmasını iyileştirmeye çalışır. İyileştirme ve tercih sürecini bilinçli yaptığının farkında değildir. Karşındaki (kadın/ erkek ) bireylerden o ilgiyi , sevgiyi ister. Fakat bu duyguları istediği insanlar ona istediğini vermeyen , ona ilgisiz ve hayatında uzak olan insanlardır...
Yetişkin olmak ile olgun olmak arasında ki farkı anlayalım. Yetişkiniz ama birçok travma ile birlikte yaralı bir ceset gibi ortalıkta gezeriz. Bilinç dışımızın çocukken kaydettiği olayları şimdiki zamanda gün yüzüne çıkararak tekrar tekrar acı çekiyoruz. Hissetiğimiz derin yokluk acısı bize ait olmayıp ve bizimle ilgisi olmayan başka insanların yaşattığı duygulardır.
Yaşamımızdaki akışın farkına varıp tercihlerimizi analiz ettiğimizde nerede sıkışıp kaldığımızı bulabiliriz. Bu bulma eylemini gerçekleştirdiğimiz de olgunluk evremiz başlar... Olgunluk bize tekrardan yapacağımız eylemlerde bize yardımcı olur. Kendimizi sorgularken
" ben değersizim " duygusuyla değil " ben kendimi olduğum gibi kabul ediyorum " duygusuyla analiz etmemiz de olanak sağlar...
Evet en büyük acıyı travmalarımız bize yaşatır. Acı çekme güzelliğine o an varırız. Ama farkına varmalıyız ki tekrar eden benzer eylem ve tercihlerimiz daha iyileşmeyen travmalarımızdır. Her insan içindeki çocuğa seslenme ihtiyacı duymalı... Sesinize ses veren çocuk sizin gelişiminizde en büyük arkadaşınızdır. Ve yaşamda anlarsınız ki bu çocuk sizinle her yere gelecek ve insancıl olmanızda en güzel armağanınızdır...
Hayata küsmek veya sitem etmeyi bırakıp içimizdeki suskun , yoklukla varlık arasındaki kendini hissetiren çocukla barışalım....
Ronahî
··
879 görüntüleme
* Yaşadığımız travmanın varlığını kabul ettiğimizde acı duyduğumuz insanlara karşı savaş etmeyi bırakırız... Anlarız ki karşımızdakinin bir suçu yoktur.
Enkaz altında olan biziz enkaza iten yoktur. Enkazlarla yaşamayı gerçek sevgi ,duygusal bütünlük zanneden beyinlerimiz vardır...
Düşünce farkındalığı ve öz bilinç bizim gerçek duygularımızla hareket etmemizde öncüdürler...
Ruhsal özgürlük gerçek bir özgünlükle mümkündür...
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.