Mekânı cennet olsun.️ Dün bu kitaba yazamadım içimdeki çocukla biraz konuştuk çünkü. İçimdeki çocuk bana diyor ki: Sen bana çocukluğumu yaşatmadın. Bizi mantığınla yaşattın öyle büyüdük. O yüzden ben bu olgunluk çağında çocuk olmak istiyorum. Kalbimizle yaşayalım diyor. Bazen kendimi aşırı derece saf hissediyorum. Önceleri bu beni üzüyordu ama artık hiç üzülmüyorum galiba. Çünkü olaylara ilk anda tepkimemek beni rahatlatıyor. Bunun nedeni hemen ilk anda anlayamamam bir şeyleri. İnsanları tanımakta hiç iyi olmadım. 100 kredi ile başladım hayata. İnsanları da hep öyle başlattım. Şimdi ise olması gerekenin %50'lik bir oran olduğunu, kendime yarı yarıya yanılma payı bırakmam gerektiğini biliyorum, şok geçirmemek, hayal kırıklığımın parçalı bulutlu olmaması için. Yine uygulayamıyorum çünkü bana kendimin %100 başladığı bir hayatta insanları yarıdan başlatmak haksızlık gibi geliyor. Buna yapabileceğim bir şey yok çünkü yapı meselesi. Hesap kitap bilsem inşaat mühendisi olurdum. İlk başta pislikleri görmemek beni mutlu ediyor. Oldum olası magazin sevmem ve insanların yaptığı hatalara magazin gözü ile de bakmam. Bakanlar bana bu hayatta başkalarının hatalarının, mutsuzluklarının üzerine çöreklenmiş yılan ya da saldırmayı bekleyen leş kargası gibi geliyor. Bir insandan nefret etmem için bu huyun onda bulunması yeterli. Ben bir insanın başkasını kötü göstermeye çalışırken iyi göründüğüne asla ama asla inanmıyorum ! Secdeye giden başların, utanmadan duaya kalkan ellerin başkasının umutsuzluğundan, düştüğü kötü durumdan zevk aldığını gördüğüm an bitiyor bende bir şeyler. Benim içimdeki çocuk bu dünyaya doyamamış belli. Saflığına da doymuyor. Ama salak da değil asla. Görüyor. Ne mutsuz ne umutsuz. Eşsiz bir ruhu olduğunu biliyor. Bildiğim ve anladığım bir şey var: 80 yaşımı görürsem eğer içimdeki çocuk 8 yaşından büyük olmayacak. Net.

İçimizdeki ÇocukDoğan Cüceloğlu · Remzi Kitabevi · 20087,6bin okunma

·

70 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren