Gönderi
Selim İleri'nin hüznü vardı satır aralarında..
Bu kitap hakkında söylenecek öyle çok ve müthiş şeyler var ki. Şöyle sıralamak istiyorum onları;
Başlarda kitabı, anlatıcı ile Şefkati isimli kişilerin mektuplaşmalarından oluşuyor zannediyoruz. Ta ki kitabın ortalarına dek. Sonra anlıyoruz ki anlatıcı aslında kendisiyle yazışıyormuş. Kendisinden başka kimsesi olmayan birinin, kendisiyle dertleşmesi şeklinde yorumladım ben bu durumu. Milyarlarca insan nüfusuna rağmen, hepimizin kaderi bu aslında.
Dili çok akıcı olmasına rağmen, bilmediğimiz birçok kelimeyle dolu. Bazıları aşina olduğumuz, kimileri hiç duymadığımız, kimilerini cümlelerin gelişinden çözdüğümüz, kimilerinin anlamına sözlükten baktığımız bu dil, karakterin kişiliğini çok iyi yansıtıyor. Kitabın ismindeki ‘viyolet’ kelimesi menekşe anlamına geliyor mesela. Ve bu bilmediğimiz kelimelerde öyle güzel bir müzik saklı ki.
Şefkati karakteri son derece hassas yaradılışta bir kişilik. Hayatla başedemeyip sürekli çocukluğundaki o şefkatle sarmalanmış geçmişine sığınıyor. Dünyanın acımasızlığından sıyrılabilmek için sık sık hayal dünyasına dalıyor. Bazen gerçekle hayal dünyası birbirine karışıyor. Hassasiyetinden dolayı müthiş kırılganlıklar yaşamış kederli, yalnız, ihtiyarlamış Şefkati’nin kişiliğinde sık sık Selim İleri’nin izlerine rastladım.
Şefkati’nin hüzünlü, melankolik anlatımlarında yaşamla gene de kopmamış bağda, şahane ayrıntılar gizliydi. Kitaplar, müzisyenler, mis kokulu reçeller, rengarenk çiçekler, eski İstanbul, tarihten kesitler, sanatçılar ve daha bir dolu güzel şey. Selim İleri’nin anlatımıyla şefkatle sarmak istediğimiz bu kişide, çokça bize de ayna tutuluyor. Kendimize mi ona mı acıdığımız ise bazen birbirine karışıyor.
·
118 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.