Gönderi
büyük umutsuzluklar patikası seyyahı: pip
bizi hayata incecik iplerle bağlayan şey nedir diye sorsam birçoğunuz umut diyecektir. evet sevgili romalılar, umudumuz yoksa kendimizi bir uçurumun kenarından aşağıya atmamız işten bile değil. işte bu eser o umudu anlatıyor. yetim bir çocuğun kapıldığı umudun onun karakterini olumlu olumsuz nasıl şekillendirdiğini, psikolojik açıdan nasıl devinimler yaşadığını gözler önüne seriyor. eseri okurken suçluluk, nankörlük, sadakat, vefa, kibir kavramları arasındaki çarpraz ateşler içinde kalacaksınız, siper alın!
pip'in özgelişimi, sosyal gelişimi, aldığı dersler ve kapanış. kitabı bu dört başlık altında değerlendirmek daha doğru olur diye düşünmekteyim. kahramanımız pip orta sınıfa aitken, sevdiği kadın üst, ona rüyasında bile göremeyeceği maddi yardımı yapan ramiz dayısı ise bambaşka bir sınıfa mensup. pip bu sınıfın her birinde doğrudan ya da dolaylı yoldan yaşantılar ediniyor ve bence bu durum pip'in özgelişimini ciddi oranda şekillendiriyor.
üzerine yakışmayan gömleği giymekte ısrar etmiyor pip. herkes nasıl ki eninde sonunda ait olduğu yere dönüyorsa, pip de ruhunu bıraktığı yere dönüyor.
kitap birinci şahısla yazıldığı için kendinizi karakterin yerine ister istemez koymak mecburiyetinde kalıyorsunuz. bu da kitapla aranızda organik ve sebepsiz bir bağın kurulmasına olanak sağlıyor. bir diğer nokta ise kitabın kurgusu dickens tarafından oldukça iyi tasarlanmış, sürüklenmekten alıkoyamıyorsunuz kendinizi. yani en azından bende öyle oldu.
bu arada bazı konular fazla havada kalmış: orlick, compayson vs. akıbetleri ne oldu bilinmiyor. yine kitabın sonlarına doğru dickens'ın sıkılıp kitabı oldubittiye getirdiğini hissetmedim desem yalan olur.
ben kitabı çok sevdiğimi söyleyebilirim. dickens bence harika bir yazar ve bu eserle bunu bir kez daha kanıtlıyor. okuyun, okutturun abilerim ablalarım. iyi okumalar.
bu arada, sen benim canım mısın joe? yüreğinden öperim, sahiden.
·
55 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.