dikkat! bu inceleme yanlıdır.dört yıl önce ilk okuduğumda hakan günday'ı sevmemi, zargana ise çok daha öncesinde, kendisini tanımamı sağlamıştı. çok ayarında bir epik öyküydü o zamanlar benim için aynı zamanda uçuk kaçık. şimdiyse daha ayakları yere basan düşüncelerim var.
okurken sinemaya uyarlandığını hayal edip derin düşüncelere daldığım, mutlu sonla biten bir hakan günday kitabı. hiç inandırıcı gelmedi değil mi?
ilk önce, okurken yoruldum. zaten parça parça olan ruhumu daha da parçaladı. acıttı canımı okurken. şöyle de içime işleyen bir söz duymuştum ki, okurken hep aklımdaydı. "velhasıl, ecele kadar imtihanında ilk zaferin, ecele kadar sabretmektir bunu bilesin."
ve dedim "bu adam bana iyi gelmez." ancak vazgeçemiyorum.. son sayfada aşağıda yazan kelimelere baktım bir süre. 7-8 kez okudum. her harfinin altında birini aradım, kim bilir belki de kendimi.
follia adındaki sonsuz melodinin eşliğinde
birbirlerine son kez bakıp uyudular
ölümüne.
seksen yaşındaydı.
ikisi de.
birlikte olmak için kırk yıl,
birlikte ölebilmek için de
bir kırk yıl daha
yaşamışlardı."
ikisi de 11 yaşında iki çocuk üzerinden kurgulanan ve önemli birçok konuya da değinilerek yazılan bol aksiyonlu, akıcı bir roman. doğarken korucu babası tarafından terk edilen ve 11 yaşında da okuldan alınıp kocaman bir adamla, şeyhin oğlu ile evlendirilen(satılan) derdâ. babası neredeyse doğduğundan beri hapiste olan ve annesi de 11 yaşında ölen derda. sonuçta yalnız ve sahipsiz çocuklar.
yazar kendi yorumunu çok katmadan, gerçekçi bir şekilde ve akıcılığı da boğmayacak bir şekilde çocuk evlilikleri, kadına yönelik şiddet ve tarikatlar hakkında bir çok olguyu okurun önüne koyuvermiş.
aralara sıkıştırılan küfürler ise rahatsız edici değil, aksine çok gerçekçi.
karakterlerin sürekli birbirlerinin hayatlarına istemeden de olsa yön vermiş olması kendi hayatımızda da acaba yaptığımız,yapmadığımız veya yapamadıklarımızdan sonra kimlerin hayatına müdahele etmişizdir sorusunu sormamama neden oldu. acaba istemeden de olsa bir insanın ölümüne neden olmuş muyum çok merak ediyorum veya anlık bir tepki sonucu hayatımın aşkını kaybetmiş miyimdir? neyse ya...
ve tabiki oğuz atay. kitapla beraber sıkı bir oğuz atay okuru olmanız işten bile değil. ancak kendimi bugün veya ileride bir gün oğuz atay okurken düşünemiyorum.:')
sonu mutlu bittiği için de seviyor olabilirim bu kitabı. hayalini kurduğum sonu anımsattığı için. kitabı okuyup uykuya dalmaya çalıştığım her akşam da acaba şu an derda ve derdâ ne yapıyor diye düşündürdüğü için kalkıp devam etmek istedim. bana şu ana kadar bu hissiyatı yaşatan tek kitaptı az. bu yüzden çok özel. bu yüzden lütfen okuyun..
