"Bir insanın yarasını açtığınızda, o yarayı tekrar saramıyorsanız, hiçbir işe yaramıyorsunuz demektir" Vicdanımın en orta yeri acıyor. Size de arada bir olur mu böyle? “Acaba” diyorum; bu ince çizgide nefes aldınız mı hiç? Ben çoktandır alıyorum, şimdi bile… Üst üste hem de bin kere tekrar ederek ve katlayarak çoğaltıyorum içimdeki sancıyı. Burası bir uçurum kenarı… Metrelerce yukarıdan aşağı doğru bomboş gözlerle bakılan bir yer. Ne kadar da özgürlük kokuyor ah! Sonrasında kanatlarım varmış gibi bir hisse kapılıyorum. Tadına bakmak için sabırsızlanıyorum aslında. “Ölmek nasıl bir şey?” diye tekrarlıyorum içimden. Dedikleri kadar jilet kesiği gibi kesiyor mu acıları? Mesela, ne kadar bir şiddetten sonra hafifler insan? Biliyor musunuz? Biliyorsanız söyleyin. Bir insanın, en doruktaki bir acıda bile duyarsız kalabilir mi kalbi? Azı, çoğu, ölçüsü nedir? Devrimci bir hareketle başladı kitabımız ( keşke öyle devam etseydi) sonrasında farklı bir hikaye doğru yol alıyorsunuz. Arzelya ve Eco 'nun imkansız aşkına ortak olurken ahh sevda sen ne güzel birşeysin diyorsunuz. Ama kader diyoruz ya hep işte planlar yapılırken bir bakmışsın bambaşka bir yola sapmak zorunda kalmışsınız. Farklı bir soluk aldım satırlarda okumak isteyene tavsiyemdir. "Hayat tam da böyle bir şeydi. Ağlayıp güldükçe insanlaşıyorduk nedense." "Sende, kadınların ağlamadığı bir ülke görüyorum. Yoksa sen, çocukların açlıktan ölmediği bir dünya mı biliyorsun? Beni de götürsene oraya" "Mutlu olmayı nerden biliyosan ordan uyan güne" "Kansever bir ucubenin oyun yeri artık dünya. Ve savaşseverler çoğunlukta." "İnsan kendi eliyle kendi hayatının ırzına geçebiliyormuş meğer."

Çok Güzel TükendikHiraiZerdüş · Kanes Yayınları · 2018485 okunma

·

375 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Tülin Baran