Bir şey değilim ben,hiçbir anlamda.
Bir kalıba sığdıramadım kendimi, ne dün ne şimdi. Artık boşluk deyip geçmeyeceğim bu hissettiğimi. Başka bir şey. Sadece uyandığımı ve uyuduğumu hatırlıyorum. 24 saat bana bunları bırakıyor,çünkü gün içinde yaptığım her şey tekrardan ibaret,bir nevi alışkanlık. koskocaman bir gün bende iz bırakmadan tükenip gidiyor. Ama bir şey hissetmiyorum.
Sabah uyanmak ,gece yatmak için bir sebep bulmaktan çok sıkıldım. Kendimi avutmaktan..
Ne yapsam 10 yaşımdaki gibi olamıyorum. Güne sadece oyun oynamak için uyanamıyorum mesela. o zamanlar yaşamak zorunda olduğumu hissetmiyordum,belki bundandır özlemim.
Olabileceğim öteki kişiye duyduğum ...
Yavaş yavaş her şeye olan ilgim tükeniyor sanki. Sonra yaparım deyip yapmıyorum artık önceden heyecanla yaptığım şeyleri.Hayatım bu cümleler gibi ister istemez devrikleşiyor.
Herhangi bir şeye yeteneğimin olmaması, yani elimden bir şey gelmemesi beni daraltıyor. canım sıkıldığında yapabileceğim bir şey yok. Sadece meralin ona yazmaktan hiç bıkmadığım defteri..
Kafamı hissetmiyorum dan öte ben bir şeyler hissetmek istemiyorum. Hissetmek güçsüzleştiriyor beni. Tükeniyorum belkide tükendim.
Kalabalık caddelerden nefret ediyorum,bir sürü ev olan mahallelerden,sırada bekleyen insanların oluşturduğu topluluktan. kafamı çevirecek yer bırakmadıkları için sürekli başım önde geziyorum.Önceleri sadece sesleri başımı ağrıtırdı,artık uykumu getiriyor.
hala uyandığımın farkında değilim,ne yaparsam kendime geleceğimi bilmiyorum. Kafein övmeyi kesin,sizde işe yarayan beni öldürüyor. Anlamazsınız.En çok da ben artık kafamdakileri taşıyamadığımı anladığımda, size bir şeyler anlatmak istediğimde anlamazsınız.
Anlaşılmaktan neden daima tiksinti içinde kaçtığını şimdi daha iyi anlıyorum
·
19 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.