Reşat Nuri’yle yeni tanıştım. Harikulade bir tanışma oldu. Gözlerim dolaraktan tamamladım kitabı. Fazlaca etkilendim, çokça üzüldüm. Gelelim karakterlere, olaya: Acımak değil de binbir umutla memuriyetini kazanan, hayata umutla bakan, namuslu, vicdanlı, dürüst bir adamın hayatındaki tüm doğruları kaybederek çöküşü… Mürşit bu hayatta doğruları olan, vicdanının sesini dinleyen, dürüst, işini layığıyla yapmaya çalışan, haram kazançtan kaçınan biri olarak memuriyete başlar. Ama görür ki bizim doğru gördüklerimizle hayatın doğruları uyuşmuyor. Kanunla vicdanı ters düşüyor ikisini bir arada götüremeyince ipler orada incelmeye başlıyor. Bu sebeplerden ötürü türlü memuriyetlere geliyor. Derken bir gün yolda memur arkadaşlarından biri kollarında can veriyor. Evine götürdüğünde arkadaşının kızına aşık oluyor ve kısa zamanda evleniyorlar. Tabii evlendiği kadının annesini tek başına bırakacak vicdanda olmadığı için onu da evine getiriyor, kendi annesi biliyor adeta. Maalesef ki insanlar arasında kötü, çıkarcı, hain olanları vardı ve hayatın terazisi bu konuda farklı işliyordu. Kötülerin karşısına iyiyi, iyi olanın karşısına zalimi çıkarıyordu. İşte Mürşid için de böyleydi. Evlendim, mutluyum diye düşünürken nasıl bataklığına saplandığını çok uzun zaman sonra fark etmişti. Eşi ve kayınvalidesi dedikoducu, memnuniyetsiz, tek derdi para olan, riyakar insanlardı. Onların böyle olması Mürşid’in zamanla insanlarla kavga etmesine, rüşvet almasına, çalmaya mecbur bıraktı. Ama artık her şey için geç kaldığını hissediyordu. İki kızı vardı onlar için her şeye katlanmak zorundaydı. O böyle düşünürken eşi ve kayınvalidesi ise çocukları ona karşı dolduruyor. Çocuklara, babalarının ayyaş, kumarbaz, sahtekar olduğunu işliyordu. Başarmışlardı da çocukları kendisinden nefret ediyordu. Binaenaleyh küçük kızı Zehra, İstanbul’u terk edip muallim olurken Mürşid bir köşede dilenirken sessizce öldü. En kötüsü; Zehra, bütün bunları babası öldükten sonra onun günlüğünden öğreniyor. Böylelikle ilk kez “acıma”yı öğreniyor Zehra. Babasının ölüsünün başında beni affet diye ağlayarak sonlanıyor kitap. Bu kitap bana şu sözü hatırlatıyor: İnsan her zaman pişman olur, ya yaptıklarından ya da yapamadıklarından. Mürşid kızına yeteri kadar iyi bir baba olamadığı için yapamadıklarından pişman olarak öldü. Zehra ise babasına karşı kötü muamele için yaptıklarından pişman oldu ve artık telafisi olamayacağı için bu pişmanlıkla ölecek. Siz siz olun her şeyi zamanında yapın. Zamanında sevin, zamanında hesaplaşın..

AcımakReşat Nuri Güntekin · İnkılâp Kitabevi · 202139,6bin okunma

·

3.063 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cansu D.