Bazen çekip gidesim geliyor, öylesine içten…
Neresi olursa olsun diyemem. Mutlaka bir deniz görmeli gözüm. Sol avucumda sıcak elleri olmalı yârimin. Yağmur yağarken ansızın, ne var ne yok toplayıp uzaklara…
Bazen çekip gidesim geliyor, ansızın…
Yaşama sebebimi sorguluyorum ard arda kendime sorduğum sorularla, fütursuzca… Neden burada olduğumu, ne yaptığımı, ne için çalıştığımı. Amacımı soruyorum kendime. Nereden nereye? Tanıklık ettiğim şeylere bakıyorum bir bir. Mucize mi kader yazgısı mı nedir diye…
Bazen çekip gidesim geliyor, bir anda…
Hep o görmediğim sahil kasabasını özlüyor kalbim. Hayalini kurduğum tek katlı evimde dolaşıyorum pijamalarımla. Yaktığım odun sobasının kül kokuları doluyor genzime. Sıcak bir çay var ellerimde. Bir de ucu yanık sigaram… dışardan gelen yağmur sesleri, penceremizi açınca odamıza dolan o toprak kokusu… Ve sevdiğim adamın hayali uzanıyor kanepenin üzerinde. Bahçemdeki dalları okşayıp geçen rüzgar fısıldıyor kulaklarıma huzurun anlamını. Bir sevdiğim bir ben…
Bazen çekip gidesim geliyor, arkama bile bakmadan…
Şu tozlu yollardan uzaklaşmak, gürültüsüz sakin sessiz yetişme telaşı olmayan bir sabaha uyanmak istiyor bedenim. Kulaklarım makine sesi duymadan kuşların sesiyle doymak istiyor. Burnumda egzoz kokusu olmadan rahat bir nefes almayı özlüyor ciğerlerim. Gözlerim yorulmuş yanı başımdan geçen araçların renklerini ayırt etmekten. Ellerim konserve kutularına uzanmaktan bıkmış. Ayaklarım… Her gün onları ısrarla sürüklediğim için benden şikayetçi.
Oysa koşmalıydı onlar toprak kokan o kasabada. Ellerimiz taze ve sıcak ekmekle buluşmalıydı her sabah. Gözlerim sevdiğimden başka bir tek deniz görmeliydi. Kulaklarımda huzurun o eşsiz sesi ile nefes almalıydım dağlardan esen rüzgar eşliğinde.
Bazen çekip gidesim geliyor, kimseye aldırış etmeden…
Hadi demek istiyorum hayat arkadaşıma. Hadi kalk… Tut elimden ve gidelim bu kasvetli şehirden. Taşı sıksak çıkaramaz mıyız suyunu? Yeni bir yol çizemez miyiz gelecek neslimize? Bir günün sonunda “bugün ne çabuk geçti anlamadım” demeden doya doya yaşayamaz mıyız tadını? Küçük bir bahçeden çıkartamaz mıyız domatesimizi, biberimizi. Yani hiç mi doyuramayız karnımızı? Veda edemez miyiz İstanbul’a? Seni sevmiyoruz diyemez miyiz bağırarak? Hep gizlemeli miyiz? İçimizden mi haykırmalıyız “İstanbul, üzgünüz seni sevmiyoruz” diye. Bir köpeğimiz olamaz mı bizim de?... Kulübesini kendi ellerimizle yaptığımız. Bir pazarda satamaz mıyız beş liradan erişteleri?
Bazen çekip gidesim geliyor, yaşayabilmek için…
Yapamadığım ne varsa yapmak istiyorum. Saatlerce kitap okumak istiyorum mesela. Televizyonun gizli büyüsünden kurtulup hayatı sorgulamak istiyorum. Gözlerimi sahilde tek bir noktaya dikmek ve saatlerce orayı izlemek istiyorum. Sabahları telaşsız yürüyüşlerimi yapmak, akşamları denizin iyotlu kokusunu içime çekmek istiyorum. Yeşil rengine hasret kalan gözlerimi yeşille doyurmak istiyorum. Mavi ile yeşilin buluştuğu yerde uçan kuşlarla artık göremeyeceğim herkese mutlu olduğumu duyurmak istiyorum…
Bazen çekip gidesim geliyor, ruhumu yarım bırakmamak için…
Sevdiğim, eşim, canımdan can olan adamı daha fazla görmek için. Sol avucumda sıcak ellerini daha fazla hissetmek için. Ruhumu ruhuyla tamamlamak için. Gözlerine hasret ölmemek için. Onu sevdiğimi söylemeye daha fazla vaktimin kalması için… Onun için…Benim için… Bizim için…
Bazen çekip gidesim geliyor, nedensiz!!... Ancak ne ben gidebiliyorum, ne de İstanbul beni terkediyor… Çaresiz, nefes alıp duruyoruz ömür girdabında… Yaşamak adı altında soruların cevapları olmadan ömür tüketiyoruz…
Bazen değil aslında ya! Çoğu zaman çekip gidesim geliyor bu şehirden… Ve her defasında biraz daha sıkı sarıyor beni… Ne desek ne yapsak nafile..
Biz İstanbul’u çekiyoruz, İstanbul bizi… Gerisi koca bir hikaye…
D.Yandık
·
78 görüntüleme
güzel istekler
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.