Ah be! Saçımdaki birkaç beyazdan önce gelmeliydi başıma. Henüz merakımı yitirmemişken insanlara karşı. İyi insanların sınanmadıkları ve korktukları için çoğunlukla iyi kalabildiklerini öğrenmemiş ve deneyimlememişken. Saf duyguların yaşamımda belirleyici olduğunu düşündüm. Özü anladığımı ve özü önemsediğimi. Yanılmışım. Bana nasıl davranıldığıydı aslında ilgilendiğim. Bütün sığ insanlar gibiydim ben de ve onlar ne istiyorsa ben de aynından istiyordum. İlkel benliğim eğitilmiş bütün duygularımın ötesinde bir belirteçti hayatımda. Aldığım hiç bir kararı aldığım aile terbiyesi yada okuduklarımdan öğrendiklerim sayesinde almamıştım. Yalnızca isteklerim ve zaaflarımla yön vermiştim hayatıma. Basitliğimle irkildim. Kendimden korktum. İçimde gizlediğim, terbiye etmeye çalıştığım hayvan ne kadar dirayetliymiş meğer. Bütün bir ömrümü iyi insan olmaya çalışarak geçirdiğimi düşünürken aslında iyi insan olmak zorunda olduğumu ve sebebinin toplum nezdinde kötü olarak nitelendirilecek davranışları yapmaktan korktuğum için yapamadığımı, özetle yalnızca sıradan bir korkak olduğumu anladım. Kötülük yapmaya cesareti olmadığı için iyi olmak zorunda kalan gerçek bir kötüyüm ben. Kalbim kötü, beynim hasta, ruhum kirli benim ama kapatılmak ve tedavi edilmek zorunda olmadığımı biliyorum. Keşke buna gerek olsaydı. Yaşlandım. Artık bitti. Sevemem. İnanamam. Kendimi severken ölme şansımı da kaybetttim. Ne çok şey kaybettim. Toprağa gömdüklerimle birlikte içimde kalan son iyilik kırıntılarını da gömdüm. Dostlarım; beni sevmeyin ve önemsemeyin. Elimde olsa ve gerçekten istiyorsam sizi de yıkıp yerle bir etmekten kaçınmazdım. Beni iyi biliyorsanız elime fırsat geçmediğindendir. Ben kötüyüm. İçimde korkunç karanlıklar var, mutluluğu boğan korkunç bir karanlık bir lanet var. Beni bırak insanoğlu. Varlığımı unutsun dünyadaki bütün iyilikler. Açlıktan ölmeliyim ben, yalnızlıktan cesedim kokmalı. İbret olmalı gidişim bütün korkaklara.
·
52 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.