Ne zaman boş bir kağıt görsem,
Adının baş harfiyle başlıyorum yazmaya.
Her satırında sen gizli cümleler kuruyorum,
Okuyanlar şiir sanacak ama
Bir ben biliyorum duymayacak bir kadına haykırış bu sadece...
Parmaklarım sızlayana kadar seni yazıyorum
Sevdiğin yeşil çaydan bir yudum alıyorum,
Sigaramdan bir duman çekiyorum ciğerime
Ve tekrar yazıyorum delicesine...
Bazen kızıyorum yüklemlere ,bana sormadan
sensiz bitiriyorlar cümleyi diye...
Tasvir ettiğim her duyguda seni tarif ederken,
Yabancılaşıyorum kendi duygularıma
Ben yok olurken her satırda ,
Sen yine ve yeniden doğuyorsun sayfama
Bazen küsüyorum çocuk gibi,fırlatıyorum kalemi
Ama sonra korkuyorum ya unutursam seni
Ya damlamazsa kalemimden sen
Boş kalırsa sayfalarım…
Katlar kayıklar yaparım ,denize bırakırım diyorum
Ama biliyorum ki onlar bile eninde sonunda senin kıyına vuracak...
Ben bu kadar avaz avaz sen yazarken
Senin kalemin kırık,sayfan yırtık
Hiç bir harfinde ben olmayacak
Biliyorum ben iflah olmam
Bak yine yazdım okuyorlar şimdi
Yine şiir sanacaklar..