“Hayat kısa..Kuşlar uçuyor, Zorba yaşıyor...” Çok sevdiğim, okurluğuna güvendiğim, kısmen bir kişiliğe sahip bir öğretmenin “Müslümanım, Türkçü’ yüm lakin kendimi bir Yunan’nın satırlarında buldum.” dediği

Nikos Kazancakis ile geç tanışmış olmam, kendime yaptığım okurluğuma yaptığım kötülüklerden biri..Şu ana kadar neden “Kazancskis’i okumadım bilmiyorum.. Kazancakis demişken 1957 yılında Nobel Edebiyat ödülünü 1 oyla Albert Camus’a kaybetmiş, Albert Camus ise Kazancakis’i kastederek “ Nobel benden çok onun hakkıydı” diyerek Kazancakis’in ne denli büyük bir kalem olduğunu biz okurlara işaret etmiştir... Zorba aslında bir isim..Öncelikle benim gibi bir lakap olduğunu zannedenlere belirtmek isterim..Zorba yani Aleksi Zorba, Kazancakis’in hayatında çok önemli bir yere sahip olan bir işçidir... Hatta öyle ki Kazancakis’in mezar taşında yazan cümle, Aleksi Zorba’nın ağzından çıkmış bir cümle gibidir... “Hiçbir şey ummuyorum, hiçbirşeyden korkmuyorum, özgürüm..” Aleksi Zorba; tabiri caizse ki bence caiz hayatla olan maçınca Fatih Terim’in fark attığı maçtaki rahatlığıyla oyanattığı futbol gibi oynayan, bundan mütevellit ne de olsa artık kaybedeceğim bir şey yok düşüncesiyle hayatı gelişigüzel yaşayan, çok farklı düşünen, çok farklı yaşayan, çapkın, bi o kadar da keyfine düşkün, iç sesini daima dinleyen, düşüncelerini çekinmeden ifade eden bir ruh kılavuzudur..Zorba aslında çoğu insanın olmak istediği ama bir türlü olamadığı bir kişiliktir...Yaşamla ilgili çok özgün tespitleriyle biz okurların ağzını okurken defalarca 30 saniye açık bırakmıştır..Yani ben öyle oldum :) Kitabın üslubuna gelecek olursak, Kazancakis’in üslubunu çok beğendim..Bazı noktalar da ben kitabı okumadım kitap kendisini okuttu..Beni yoran tek şey Zorba’nın tespitleriydi..Ben genel itibariyle Zorba’nın felsefesine katılırım..Çünkü ona göre herşey basittir..En büyük gaye kendisine inanmasıdır.. Yazmak istediğim başka şeyler de vardı sanki lakin aklıma gelen şuan bunlar.. Eee benden bu kadar:) Keyifli huzurlu okumalar...”