Birinci kitap diye başlıyor. Bu kısımda büyük salonda olanları anlatıyor. Sonra karakterlere değiniyor. Pierre'nin bir türlü yarım yamalak oynanan temsilini büyük bir sabırla okuyoruz. İkinci kitapta Pierre ve Esmeralda ile olan karşılaşmasını, zangocun Esmeralda'yı zorla kaçırmaya çalışmasına şahit oluyoruz. Üçüncü kitap benim için tam bir hayal kırıklığı. Çünkü tam 40 sayfa Notre Dame ve Paris'i anlatmış. Devam eden konu birden kopuyor ve Hugo uzun uzun anlatmaya başlıyor, bol bol betimleme, bol bol yabancı kelime, ve açıkçası gereksiz kelimelere başvuruyor. Bu hiç hoşuma gitmedi. Bir heyecanla ne olacak acaba diye okuyorsunuz bir de bakıyorsunuz ki, yazar heyecanınızı alt üst ederek sizi o 40 sayfalık konuyla alakası olmayan anlatıma mahkum ediyor. Yazar böyle bir şey yapacaktı, keşke ya kitabın sonunda yada en başında anlatılabilirdi, Paris ve Notre Dame. Dördüncü kitapta Quasimodo (Zangoç) anlatılıyor. Doğumu, fiziksel engelleri yüzünden alaya maruz kalması buda yetmezmiş gibi,insanlar tarafından lanete uğraması ve Frollo'nun sahip çıkması. Zangoç biraz vahşi ve kötü. Lakin insan kötü olarak doğmaz. İnsanlar tarafından aşağılandığını, dışlandığını hissetmiş, büyürken etrafında sadece nefret görmüştü. Kendini yaralayan silahı, bu kez o eline almıştır. Bu yüzden Quasimodo'yu suçlamayacağım. En doğal hakkıdır belki de insanlara karşı kötü olması... Bundan sonraki bölümlerde kitap benim için daha da güzelleşmeye başladı. Çünkü artık tamamen konuya girilmiş oluyordu. Rahibin o sapkınlığa varan davranışları ve açıkçası buna da 'aşk' demesi mide bulandırıcı. Yani işte klasik benim değilsen kara toprağınsın kafasında. Subay Phoebus'un kadınlara yaklaşım şekli bunaltıcı ve bıktırıcıydı. Tek kelimeyle karaktersiz bir pislik. Daha da kötüsü bizim temiz kalpli, güzel Esmeralda'nın böyle bir şahısa aşık olması ne büyük bir talihsizlik. Acaba aramızda Zangocu sevmeyen var mı? Galiba hayır. Gerçekten aşırı saf geliyor bana. Sevgisini bir kenara geçip yaşaması, Rahip gibi bencilce duygularla yaklaşmaması, Esmeralda'ya gerçek bir sevgiyle bağlı kalan tek kişiydi benim gözümde. Sonunda bile şahit oluyoruz o bağlılığa.

Notre-Dame'ın KamburuVictor Hugo · Can Yayınları · 201832,6bin okunma

·

226 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.