KÖMÜR KARASI, EKMEK PARASI
"Yüz karası değil, kömür karası.
Böyle kazanılır ekmek parası."
Orhan Veli Kanık
Yerin yüzlerce metre altından çıkarılan kömürü yakmak çok kolay. Her çeşitinin ayrı kalorisi, ayrı enerjisi var. Kimi çok yanıyor kimi daha az. Ancak onları çıkarmak, bütün çeşitleri için çok zor. Binlerce insan çalışıyor. Yüzlerce metre yerin altına inip kazma, kürek sallıyorlar. Yüzlerce metre aşağıda... Biz iki metrelik çukura gitmekten korkarken.
Roman, kömür işçilerinin bu zor durumlarını anlatarak başlıyor. Hem yer üstündeki hem de yer altındaki zor durumlarını. Şimdiye kadar pek okumadığım bir kurgu. Hatta hiç okumadığım. Aklıma sürekli Soma'daki maden kazasında hayatını kaybeden işçiler geldi. İnsan bilmediği, duymadığı, görmediği bir şeyi tam olarak tasavvur edemiyor. İşte okumak bu yüzden çok güzel. Çünkü hayatta her şeyi yaşayarak tecrübe edemeyiz. Okumakla da öğrenebiliriz. Okumak, yaşanılmayan şeyleri tecrübe ettirir. Elbette ki bir yere kadar...
Sosyalizmi maden işçileri üzerinden anlatan Emile Zola, bence çok etkili bir alan, konu seçmiş kendine. Okuyarak anlamaya çalıştığım maden işçileri, hayatın zorluğunu en çok hisseden insanlardandır herhalde.
Kitaptaki maden işçileri; haklarını savunmak, haksızlıklara başkaldırmak isteyerek harekete geçiyorlar ancak açlık, bu hareketlerini sonlandırmalarına neden oluyor. Parasızlık, çaresizlik, açlık yakalarını bırakmıyor, peşlerini bırakmıyor. Kısır bir döngüye neden oluyor. Açlıktan kurtulmak için başkaldırıyorlar ancak bu başkaldırıları daha çok aç kalmalarına neden oluyor.
Sosyal statü farklılığının etkilerinden kurtulmak isteniyorsa, sınıf ayrımı sorunundan sıyrılmak isteniyorsa; bağımlılık bitmesi gerekiyor. Alt sınıfın üst sınıfa, üst sınıfın alt sınıfa olan bağımlılığı. Sınıfsızlık mı? Ne zaman gerçekleşmiş? Ne zaman bu düşünce uzun süreli başarılmış?
Hiçbir zaman!
·
96 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.