Willa Cather'ın "Bereketli Topraklar" üçlemesini bitirdim. Resmi biyografisini ingilizceden okudum. Keşke daha fazla eseri Türkçe'ye çevrilse ya da ingilizce asıllarına kolay ulaşabilsek. Toplumsalcı gerçekçi veya taşra edebiyatını her zaman büyük bir tutkuyla okumuşumdur. Willa Cather'ın okuduğum dört romanında da okuyucu olarak şunu çok net anlıyorsunuz. Her romanı otobiyagrafik öğeler barındırıyor. Çocukluğunun geçtiği Nebraska, üniversiteyi bitirdiği Lincoln, dedesi ve ninesi ile yaşadığı çiftlik hayatı, bir kadın olarak ayakları üzerinde durma ve bir erkeğe muhtaç olmadan verdiği yaşam mücadelesi, çocukluğuna duyduğu özlem, mutlaka Bohemya'lı bir karakter, taşra yaşamının zorlukları ama aynı zamanda verdiği mutluluklar... Bunların hepsini romanlarında görüyorsunuz. Amerika'nın başı boş topraklarına her geçen gün gelen göçmenlerin kısa sürede uyum sağlaması, insanların hayallerini yaşamak için farklı bir kıtaya gelme cesareti, kısa yoldan zengin olma hayalleri... Jack London ve John Steinback romanlarında küçük adamların mücadelesini, taşra hayatının zorluklarını okursunuz ama Willa Cather da ayrıca aile saadetini, geçmişin güzel günlerini ve küçük şeylerden mutlu olmayı da okuyabilirsiniz. <---> Bohemyalı göçmen Antonia Shimerda ve Amerikalı Jim Burden'ın 30 yıla yayılan ve okurken beni hüzünlendiren hikayesini bitirdiğimde yüzümde kocaman bir gülümseme vardı. Çocukluk aşkımı, dedemin evini, taşra ile kent arasında kaldığım ergenlik dönemini hatırladım. Kitabın arka kapağındaki şu cümle aslında her şeyi özetliyordu: "Bazı insanlar ve yerler sonsuza dek hatıralarımıza kazınmıştır. Çocukluğunuzun hatıralarını hatırlıyor musunuz? Peki ya oyun oynadığınız yerleri ya da çocukluğunuzdaki zamanın sihrini? Yirmi yıl sonra görseniz bile, sizi hâlâ genç olarak hatırlayan arkadaşlarınız var mı? Hiçbir çocuğun gözünde ebeveynini hatırlatan bir ışıltı gördünüz mü?" <---> Roman okumaya uzun bir ara vermiştim. Son bir yıldır tıpkı eskisi gibi zihnimde canlandırarak roman okumaya başladım. Tabi eskisi gibi her elime geleni değil, uzun araştırmalar sonu kendimden bir şeyler bulabileceğim, ruh halime göre, gerçekçi romanları tercih ediyorum. Ve her kitabı bitirdiğimde yaşadığım haz paha biçilemez. Çocukluğumdan, ergenliğimden, üniversite yıllarımdan, bugünümden, çıkmazlarımdan, hayal kırıklıklarımdan, karşılıksız aşklarımdan kısacası kendimden o kadar çok şey buluyorum ki. En sevdiğim şairin dediği gibi: "Yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe..." <---> Hani çocukken beraber büyüdüğünüz, en güzel anılarınızda yerini alan arkadaşlarınız vardır ya. Onlara olan aşkınızı bir türlü söyleyemezsiniz, onlar da söyleyemez. Kaçamak bakışlar, sahiplenici dokunuşlar, hakkındaki her şeyi merak etmeler... Gel zaman git zaman büyürsünüz. Herkes kaderinin kendisi için hazırladığı yola gider. Kimileri mutlu olur, kimileri daha iyi bir hayatın özlemini duyar. Kimi zaman kendi kendinize şunu derken bulursunuz: "Ya biz neden birlikte olmadık. Olsaydık nasıl olurdu? Ya da vasat ve kötü bir birliktelik yaşayan çocukluk aşkınıza içten içe kızarken bulursunuz kendinizi. Neden beni arkadaş gibi değil de sevgili olarak sevemedin diye..." İşte öyle bir romandı. Buruk bir mutluluk hissi bıraktı ve geri gelmeyecek olan o güzel çocukluğuma olan özlemimi arttırdı...