Her ne olursa olsun çıktığın yolu tamamlamak, yolun sonuna varmak ne kadar doğru? İnat etmek, sonunda başına ne geleceğini bildiğin halde o kötü duruma katlanmak; yine de o yere varmak... Bazen bir kitapta yol alırken yarı yoldan dönmek istesem de, ne kadar okuyucu olarak şiddete maruz kalsam da sonunu görmek istiyorum. Keret de 3. defa bana bunu yaşatanlardan. İlk kitabını öneri üzerine okumuştum ve tamamen bir arkadaşın laf olsun diye anlattığı sıradan günlük olaylardı anlattıkları. Buraya kadar hiçbir problem yoktu, ta ki içinde şiddete, içinde ırkçı sözcüklere rastlayana kadar. Öykünün-romanın yongasıdır diyenlere rastladım kimi kez: şiddet, cinsellik, argo ve küfrü edebi-yata yakıştırabilenler için oldukça olası, kişisel tercihim ne kadar nezaket arasa da, yolculuğa sabırla devam ettim. Etgar Keret'in öykülerinde ise bolca Bukowski'den hallicesinden bulunduğu aşikar. Neyse ki, Keret'e verdiğim ikinci şansı da aynı hayal kırıklığıyla sonlandırmıştım; çünkü bir ırkı hedef seçip öykülerin içinde onlara işkence ettiği bölümler insanlık dışıydı. Moralim bozulsa da yola devam ettiğimi anlatmaya çalışıyorum. Aradan bir yıla yakın vakit geçtikten sonra son okuduğum ve artık başka bir şans vermeyeceğim bu kitabında ise aynı ırka şiddetle saldırdığını gördüm. Bu sefer bu ırktan yaşlı bir adamı arabayla ezdi geçti Keret! Keşke o araba yaşlı adamın yanından geçip gitseydi de Keret'in üzerini ezip geçmeseydi. Irkçılığın edebiyatı mide bulandırıcı! Hiçbir kitabına para verilmemesi gereken yazarlar listesinde üst sıralarda yazmak isteyen! Umarım edebiyatı bir gün anlar ve lobilerce ünlenmenin ve kazanmış olmanın ötesinde muhteşem bir yazarın bir bankın üzerinde tüm varlığını kaybederek yokluk içinde son nefesini vermesinin ne demek olduğunu kavrayabilir bir gün. İşte o zaman belki bir yazar olabilir.

Buzdolabının Üstündeki KızEtgar Keret · Siren Yayınları · 2020281 okunma

·

226 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cüneyt Özkurt