Sürekli değişen ruh halim beni çok yoruyor. Ama fark ettim ki bu geçmiyor. Buna alışmam gerekiyor demek ki diye düşünmeye başladım. Kabul etmeliyim bu halimi. Ben neden böyleyim, kendimden nefret ediyorum falan demeden iyileşmeyi beklemeliyim. Çünkü bu çok sıklıkla gerçekleşen bir şey olmaya başladı. Daha öncede böyle miydi bilmiyorum. Ama bu sıralar çok oluyor. Ruhum sadece sakin kalmak istiyordur belki de. Hiçbir şey söylemek istemiyorum. Kimsenin sesini duymak istemiyorum. Bu onları sevmedim için olan bir şey değil. Bu anların kendine göre özellikleri var ve bu böyle bir şey. Daha başka zamanlarda kahkahalarla güleceğim şakaya şimdi ağlayasım geliyor. Keşke ağlayabilsem aslında biliyor musun gerçekten ağlamayı seviyorum. Bence mükemmel bir şey. Özellikle şu an ağlamamalıyım. Şu an olmaz dediğim anlarda kendimi tutmaya çalışmamda bir anda hıçkıra hıçkıra ağlamaya başlamak mükemmel bir şey gerçekten. Ben her zaman böyleydim. Yeni gelişen bir huy falan değil. 8.sınıfta mesela matematik sınavında 95 aldım diye hüngür hüngür sınıfın ortasında ağlamaya başlamıştım. Mesela o zaman neden ağladığımı hala bilmiyorum. Çünkü hiçbir nedeni yok. 12.sınıfta okulun orta yerinde ağlamaktan içim dışıma çıkmıştı. Neden olduğunu bilmiyorum mesela. Neden bir anda böyle şeyler olduğu konusunda hiçbir fikrim yok. kiloluyum diye tuvalette ağlamıştım. Dedem kızdı diye kendimi tutmaya çalışmıştım. Çünkü kimsenin görmemesi gerekiyordu. Peki neden görmemeleri gerekiyor. Bu anları kabul etmem gerekiyor dedim mesela ama bu anların bir sebebi var mıdır? Mesela hiç arkadaşım olmasın istiyorum. Sınıfta en arkaya gidip oturmak istiyorum. Ama eğer hiç arkadaşım olmazsa da hüngür hüngür ağlayacakmışım gibi hissediyorum. Kendimi bir yerler ait hissedemiyorum. Kendimin sevmediğim yönleri var mesela. Onları düzeltmek istiyorum. Ya namaz kılmadığımı söylemek istiyorum ya da namaz kılmak istiyorum. Ya zayıflamak istiyorum ya da bu halimi kabul etmek istiyorum. Kim ne der diye düşünmek istemiyorum her şey çok saçma. Birileri ortaya bir şeyler atıyor ve onlar gibi olmamız gerekiyormuş yoksa çirkinsin kabul edilmezsin oluyor. Neden onların insan profiline uymadığım için benim özgüvenim düşüyor kendimi aşağıda hissediyorum anlamıyorum. Neden makyaj yapmak zorundayım anlamıyorum. Neden kendimi makyajsızken kötü hissetmem gerekiyor anlamıyorum. Neden düşüncelerimi özgürce söyleyemiyorum anlamıyorum. Neden ben hep aşağılık psikolojisine girerken, hiçbir şey bilmediği düşünürken insanlar her şeyi bildiklerini sanabiliyorlar anlamıyorum. Her şeyde kendilerinin en iyisi olduğuna nasıl inanabilirler anlamıyorum. Kendimi yalnız hissetmek istemiyorum. Ama yalnız kalmak istiyorum. İnsanların birbirinin kalbini nasıl bu kadar çabuk kırabildiğini anlamıyorum ama insanların kalbini nasıl bu kadar çabuk kırabildiğimi de anlamıyorum yaşam aslında bence biraz garip. Özgürce yaşayamaz mıyız anlamıyorum. Neden insanlara kendimi kabul ettirmek zorundayım anlamıyorum.
·
69 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.