Hayatınızda her şeyin yolunda gittiğini ama bir boşluk hissi yaşamaktan, tamamlanmamış hissetmekten kendinizi alıkoyamıyorsanız bir durup düşünmenize, kendinize doğru sorular sorabilmenize yardımcı olacak o kitap :)
Kitapta boşluk hissine sebep olan ebeveynlik çeşitlerinden bahsediliyor. Boşluk hissinin semptomlarından bahsediliyor. Bunların hepsini vaka örnekleriyle anlatıp somutlaştırması kitabın sevdiğim yönlerindendi. Zayıf bulduğum yönlerden birisi çözüm kısmına çok fazla yer verilmemiş olmasıydı ama zannediyorum devam kitabı 
Çocuklukta İhmalin İzi: Çözümler 'de buna yeterince yer verilmiş. Alan çalışanları için son kısmımda literatüre ve uygulamalara yer vermesi de kitabın sevdiğim yönlerindendi.
Yazarın altını çizdiği konulardan birisi şu ki; boşluk hissini keşfetmeniz ve neden bunu hissettiğinizi tanımlamanız güç olabilir çünkü bu his yaşanmış şeylerden çok yaşanmamış şeylerden kaynaklanıyor. Bugün yaşadığımız bu hissi tanımlamak için neden çocukluğa bakıyoruz sorusuna cevap olarak yazar şöyle diyor: "Çocukluğu bir evin temeli, yetişkinliğiyse o evin kendisi olduğunu düşünün. Bir evi kusurlu bir şekilde inşa etmek mümkündür ve aslında görünüşte çok iyi inşa edilmiş bir evle aynıdır. Ancak temel; çatlak, eğri büğrü ya da zayıfsa, güç ve güvenlik kaynağı çok önemli olmayacaktır. Bu, fark edilebilen bir kusur değildir ama binayı riske atmış olabilir. Kuvvetli bir rüzgarla yerle bir olabilir "
Yazar 'Duygusal ihmalin yaraları kalıcı olmak zorunda değildir ve hiçbir zaman çok geç değildir.' diyerek daha ümitli bir noktada durarak değişimin mümkün olduğuna dair okuyucularını rahatlatıyor diyebiliriz.
Ruh sağlığı alanındakilere, kendilerine bu konularda sorular sormaya ihtiyacı olanlara ve ebeveynliği ile çocuklarında böyle bir yaraya sebep olup olmadığını merak edenlere iyi okumalar dilerim..
·
1.595 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.