Kitap daha başından sizi kendine bağlıyor, freni patlamış kamyon misali son sürat yokuştan aşağı iniyor. ANCAK başladığı heyecan kursağınızda kalıyor.
Kitabı eğer tek başıma okusaydım, şapkamı çıkarıp önüme koyacak ve hey siz okuyan diğerleri, beğenenler! Ben pes ediyorum diyecektim. Ama @reading_marla ile okuduk, aynı yerlerde aynı şeyleri problem ettiğimizi konuştuk da tek olmadığım içim rahatladı.
Kitabı bitirince diğer okuyanların yorumlarını okudum. Biri de çıkıp eksikliklerden bahsetmemiş. O eksiklikler o kadar fazla ki kitabı tutacak yer bulamıyorum. Bunlardan hiç bahsetmeyen yorumcular “Acaba” kitabı sonuna kadar okudular mı diye merak ettim.
Arka kapakta yazan konu hiçbir bağlantı olmadan bambaşka bir konuya evriliyor. Ortada üç kişiyi hunharca öldürmüş bir katil elini kolunu sallayarak gezerken tüm polis ekibi başka bir olaya yöneliyor. İki kez okuduğum yerler oldu kaçırdım mı diye ama yok kaçırmamışım.
Kitabı al ortadan ikiye ayır bambaşka iki kitap olur. Lars Kepler, karı koca yazarların kullandığı bir mahlas. İkisinden biri de fark etmemiş bunları. Hadi iki kitap bir arada diyelim ama
ablasına çok kötü tacizlerde bulunan Joseph “öz” ablası onunla sex yapmıyor diye tüm aileyi kesip doğrayıp öldürüyor. Kendini de niye kesiyorsa, bilinçsiz bir şekilde hastaneye kaldırılıyor. Onu hipnozla konuşturan doktor Erik’e takmış kafasını. O çocuk orada öyle kaldı. Bir polisiye kitap böyle olamaz.
Sonra farklı konuyla devam etti ama o çocuğun peşinde hiçbir polis yok. Gelecek kitapta da bambaşka konu işleniyor.
Erik ve eşi Simone’nin birbirlerini aldatması… Maja’nın Erik’in yoluna taş koyması… Eva’nın saldırganlığı ve bir anda yok olması… Tuhaflıklardan bazıları. İlk kitap heyecanıyla unuttular galiba :)
Sinirlerim bozuldu, okuma isteğim kaçtı, kitap göresim yok.
