Bir bibliyofilin kitaplarla kurduğu garip ilişkinin anlatıldığı kısacık bir kitap. Pek çok okurun aksine ben bu kitabı içinizi ısıtacak bir kitap olarak göremedim. Aksine insanı içine çeken, kitaplarla kurduğu ilişkiyi sorgulatan, belki biraz da rahatsız eden bir kitap. Ki, içimizi ısıtmak zorunda olmayan kitapların da güzel olduğunun ispatı niteliğinde. Evinin her yerini, tam anlamıyla her yerini kitaplarla doldurmuş bir karakterimiz var. Tüm maddi varlığını kitaplara harcamış, gününün büyük kısmını onları okuyarak geçiren, başlarına bir şey geldiğinde kahrolan biri. Takıntılı, onu yalnızlaştıran, beyninin başka bir şey düşünmesine izin vermeyen, yorucu bir yaşam. Birgün tüm kitaplarını alıp Uruguay’da bir sahile yerleşmesindeki nedeni anlamaya çalışmak da bir o kadar yorucu. Ve o aşık olduğu kitapları çimentonun arasına tuğla diye koyarak ördüğü evin içinde tam olarak ne hissediyordu, bilmek imkansız. Anlamaya en yakın olduğumuz karakter anlatıcı. O sahil kenarında terkedilmiş evin yıkılmış duvarlarından kitapları sökmeye çalışırken, “Marquez’in kemikleri, Balzac’ın sert derisi geliyordu elime.” diyen kişi. Kitapları sanki yazarların birer uzvu, birer parçası gibi algılamaya yatkınlığı ürpertiyor insanı. Ama haksız mıdır? Öyle ya, kitap, Amerikan Bristol, Antetli, Aydınger, Birinci Hamur..kağıdın üstüne basılmış Palatino Linotype, Georgia, Book Antiqua yazı karakterlerinden çok yazarların eli, kolu, derisi, sığınağı, kaçıp kurtulmuşluğu, kendini bulmuşluğu değil midir? Hak vermez misiniz anlatıcıya? Ve bu kağıt yığınlarının bize nasıl tutunduğunu biraz olsun açıklamaz mı? Asla geri dönemeyeceğimiz bir anın, anların tanığı olarak bizim onlara nasıl tutunduğumuzu da göstermez mi? Tıpkı ağız dolusu güldüğümüz, sarılıp ağladığımız bir arkadaşımızı unutamadığımız gibi. Tıpkı bu kitaptan Dominquez’in elini uzatıp, sayfaları benim yerime çevirmesi gibi.

Milan Kundera ’nın benim içimde olan biteni benden daha iyi bilmesi gibi.. Buradan hareketle

Gabriel Garcia Marquez ’le deniz kenarında dalga seslerini dinlediğinizi,

José Saramago ’yla ağaç gölgesinde uzanıp laflaştığınızı söyleseniz kimse sizi yalancı çıkaramaz. Tıpkı kitapta “Kışın üzerimi örtüyor, yazın gölge yaratıyorlar. Beni rüzgarlardan koruyorlar. Kitaplar benim evim." dendiğinde asla yalan söylenmediğini bidiğimiz gibi. Keyifli okumalar