Fransız İhtilali ile beraber artık vatan imajı tapınılması gereken tek imajdı. Birinci Dünya savaşı sonrası Rusya, İtalya, Almanya gibi ülkelerde kişi kültüne bağlı otoriter rejimler filizlenmeye başlamıştı. Dünya Savaşı'ndan yorgun çıkan yeni Türkiye'nin ise bu rejimlerden etkilenmemesi imkansızdı. Evet fazlasıyla etkilenmişti hatta bazı konularda diğer ülkeleri etkilemişti bile. Kişi kültüne tapınma öyle bir boyuta gelmişti ki , dönemin milletvekili Ziya Hurşit artık tüm riskleri göze alıp meclisin tahtasına şu ifadeleri yazmıştı: " Bir millet kendi putunu kendi yapar, kendi tapar. " Yeni Türkiye'nin Kemalist rejimin benimseyebileceği iki yol vardı. Ya milli bir din ( İslam ile isim benzerliği var ) seçilecekti ya da milliyetin kendisi din haline getirilecekti.Yani ya Ruşeni Barkın'ın deyimiyle " Din yok, Milliyet var" denilecekti yada Z. Gökalp'in düşüncesi Türk'e ait bir din yolu seçilecekti. 1930'lara kadar birinci yol tutuldu. Ezanın Türkçeleştirilmesi vs. bu düşüncenin yansımasıydı. Fakat 1930'lardan sonra artık Milliyetin kendisi din haline getirilecekti. Tapınılmasına müsade edilen tek şey milliyet ve kişi kültü idi. Kişi kültünde, heykelcilikte öyle mesafe katedildi ki dünya devletlerini çok gerimizde bıraktık. Dönemin önemli şairlerinden Kemalettin Kamu; " Ne örümcek, ne yosun Ne efsane, ne füsun Kâbe arabın olsun Çankaya bize yeter. " bu içerikte şiirler yazabiliyordu. Tabiki bu tarz şiirleri tek yazan Kemalettin Kâmu değildi. Ruşeni Barkın, Ruşen Eşref, Mehmet Emin Yalman ve daha niceleri aynı minvalde sözler ediyordu. Çünkü bu rijit görülen bir durum değildi aksine teşvik edilen bir durumdu. Son döneme gelindiğinde ise Kemalizm artık bitmeye yüz tutmuş bir fikir akımı iken Muhafazakar milliyetçi camianın Kemalizmi keşfetmesi ile tekrardan bu fikir akımına can suyu olundu.

Türk'e TapmakOnur Atalay · İletişim Yayıncılık · 2018101 okunma

·

442 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Talha