Bence baştan bir anlaşalım, bu kitap, yüzü eski eşi tarafından kezzapla yakılan kadının hikayesi değil. Bu kadar korkunç bir anekdotun öne çıkmasında şaşılacak bir şey yok kuşkusuz. Birincisi bu kitap ondan çok fazlası. İkincisi yaşadıklarına ortak olmak, hissettiklerini anlamak istediğimiz kadın, bu kitapta en fazla bir okuyucu kadar yer kaplıyor. Bir konuk. Bu konuğun kokusu kitabın bütününe sinmiş, gölgesi yazılanların üstüne düşmüş. Her şeyde ondan bir iz var, doğru. Ama onu anlatıcının aktardıklarıyla tanıyoruz. Onun ağzından bir cümle, yaşadıklarına dair bir duygu aktarımı yok. Ki, iyi ki de öyle olmamış mı? Acı, sadece fonda verilmiş. Böylece biz de sahnenin bu tarafında olup bitene odaklanabilme şansı yakalamışız. Yakın tarih anlatımları, anlatıcının kendini bulmaktan çok kaybetme çabası, üçüncü kişilerin yaşama girip çıkarken alıp götürdükleri, yüklenip getirdikleri.. “Sanki bilincimle bilinçdışım arasına parşömenden bir perde çekilmiş gibi.” diyor anlatıcı. Perdeyi her araladığında yanında olmak için koşuyorsunuz. İtalya sokakları, fahişeler, mezarlar, mimari, savaş anıları çıkıyor sahneye. Kadını hastane odasında bırakıp siz de sokaklarda dolaşmaya başlıyorsunuz onunla birlikte. Onun kendini bulmaktan çok, kendini kaybetme çabasına ortak oluyorsunuz. Bazen durup, annen orada yüzünün derisi soyulmuş yatıyor, sen ne anlatıyorsun be adam diye soruyorsunuz? O da, hayat, diyor, akıyor. Yüzü yanan kadına rağmen. Acıya odaklanıp kalmanın bir faydası var mı ki? Tüm bu yaşananların gerçek olması, sizi ister istemez bir duygu yumağına sokuyor. Ama öyle güzel, öyle güzel anlatıyor ki, ne anlattığının bir önemi kalmıyor bir noktadan sonra. Yazsın da okuyalım diyorsunuz. Bir de Latin Amerikalıların edebiyatla ilişkisini anlamak için sandıklar dolusu, dolaplar dolusu mektup, bildiri, kitap, kitap, metin, metin...Adam bir yerde durup “ben de birgün metin olacağım” diyor ya, hak veriyorsunuz. Biz hepimiz ölünce toprak olacağız, ama bu adamlar metin olacak. Bu doğru. Kaleminize bereket.. Not: