Son dönem romancılarından kıyıda köşede kalan henüz fark edilmemiş bir yazarı keşfetmek istiyorsanız bu kitaba bir şans verin derim. Çok az kitapta gülümserim ya da sonunu tahmin ettiğim için pek şok olmam. Fakat Maruf Öztoprak’ın ikinci kitabı da beni ters köşe yapmayı bir kez saha başardı. Bilmeyenler için söyleyeyim, Öztoprak’ın iki romanı da finalleriyle akılda kalan türden. Maruf Öztoprak’ın ilk romanı Hayalçelen’i okuyanlar, hayal dünyasıyla gerçeğin nasıl iç içe geçtiğini bilirler. İkinci romanı Bin Yıl Bir Gün’de de ilk romanı gibi tarihi dokular beklemiştim. Fakat bu sefer çok yakın bir tarihimizi ele almayı tercih etmiş. Bin Yıl Bir Gün 90’ları merkezine alıyor. Fakat kuru bir nostalji yapmak yerine bazı gerçekleri insanın yüzüne yüzüne vurmayı tercih ediyor. Doksanların bir kısmını yaşamış biri olarak çok yeni şey öğrendim diyebilirim. Kitabı dört gün içinde ağırdan okumayı tercih ettim. Çünkü Hayalçelen romanından deneyimliyim: Küçük detayları kaçırmazsanız metin size daha keyifli bir okuma sunuyor. Küçük detaylar demişken, esasında karakterleri karakter yapan detaylar. Yani küçük ama esasında çok önemli noktalar. Öncelikle Bin Yıl Bir Gün hakikaten farklı bir çarpıcılığa sahip. Bir çok yerinde gülümsemeden yapamadım. Ana karakter Mustafa’nın ironik yaklaşımları, diğer kahramanlarla olan diyalogları sizi de romanın bir kahramanı haline getirebiliyor. Fakat işler çığırından çıkmaya başladıktan sonra kahramanların dramlarına şahit olunca yüreğinize bir yumru oturuyor. Yani filmin en güzel yerinde her şey yolunda giderken bir bomba patladığını ve izleyen herkesin bir anda donup kaldığını düşünün. Spoiler vermeden belirteyim ki Evet. Kitapta da her şeyi değiştiren şey bir bomba. Okuduğumuz kitapların ya da izlediğimiz filmlerin kahramanlarının güçlü olmasını yıkılmamasını isteriz daima. Fakat Bin Yıl Bir Gün kahramanlarının zaaflarına odaklanıyor. Yazarın ilk kitabında da bunu görüyoruz. Bizi biz yapan şeyler esasında zaaflarımız. Eksiklerimiz, kusurlarımız. Bir yandan böylesine zayıf bir karakteri sevmek hoşuma gitmese de aslında benden izler taşıdığını görmek şaşırtıcı. Sevdiren şey belki de buydu. Bin Yıl Bir Gün’ü kısa bir şekilde anlatmak çok zor. Uzun bir roman değil. Fakat çok yoğun. Düşündükçe yeni detayları anlatmak istiyorsunuz. Özetle şunu söylemeliyim ki karakter kurgusu çok güçlü. Vurucu. Emile Ajar’ın kitaplarını okurken o eğlenceli atmosferde içinize aniden oturan o yumruyu bu kitapta da hissediyoruz. Hafif Murat Menteş şamatacılığı var. Bence olması da güzel olmuş. Türkiye’nin sosyolojik ya da siyasi dönüşümlerini son derece nahif şekilde görüyorsunuz. Merakı olan bu yönüyle de sevecektir. Her şeyden önemlisi edebi bir tat bırakıyor ve bir müddet bu lezzet devam ediyor. Benim favori kahramanım Selma Hanım oldu. Ama İbrahim karakterinin de anlatımı güzeldi. Müfit ve Nilgün ‘e hem üzülüp hem sinir oldum ama bu itici bir durum değil. Tabi ana karakter Mustafa bunların tam ortasında. Olayların merkezinde Mustafa olmasına rağmen asıl anlatmak istediklerini diğer karakterlerle anlatmış yazar. Tabi Suna karakterini de es geçmemek lazım. Kitapta geçen filmler, müzikler, kitaplar… her biri amacına çok uygun ve bu kitabı mutlaka okumalıyım, bu müziği dinlemem lazım, bu filmi seyretmem lazım fikrini doğuruyor. Mesela ben, Mustafa’nın bahsettiği müzikleri hemen açıp dinliyordum. Böylelikle Mustafa’nın hangi ruh halinde olduğunu çok iyi anlıyordum. Yeni bir şeyler keşfetmek isteyenler için de gayet iyi bir kitap. Olumsuz taraflar: Esasında biraz daha uzatılabilirdi. Geçişlerdeki tarih aralıkları biraz daha belirgin olsa daha mı iyi olurdu dedim. Hemen ertesi günmüş gibi okurken aradan altı ay geçtiğini dikkatli olmazsanız kaçırıyorsunuz. Öyle olmasaydı ne güzel oldurdu dediğim yerler oldu. Ama sonuç olarak öyle olsaydı bu kadar sevmezdim. Okuyanlar olursa yorumlarda fikirlerini merak ediyorum.

Bin Yıl Bir GünMaruf Öztoprak · Vadi Yayınları · 202110 okunma

·

156 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Meral Akar