Stefan Zweig ile yıllar önce bir kitap takas uygulamasında tanıştım. Orhan Pamuk'un bir kitabıyla Zweig'in bir kitabını takas etmek istedim. Kitapları sayfa sayılarıyla değerlendirmeyen ben bile şaşırdım kitap elime ulaşınca çünkü iki kitabın sayfa sayıları arasında çok fark vardı. "Neyse" dedim kendi kendime, "herkes bu kadar övdüğüne göre kesin çok güzeldir." Kötü değildi elbette. Sonrasında birkaç kitabını daha okudum yazarın. Dili oldukça yalın ve akıcı. Fakat nedense beni etkilemiyordu. Çoğunda bir yeşilçam filmi havası seziyordum. Bugün Lyon'da Düğün'ü bitirdim. 3 hikayenin üçü de eski Türk filmleri tadında. Aşırı etkilenenler olmuş, hayret ettim. Galiba herkesin sevdiği şeyleri sevmekte zorluk yaşıyorum.
