Sayfa sayısı az lakin bana göre yüzlerce sayfa sayısına bedel bu 94 sayfalık eseri yorumlamaya nerden, nasıl başlayacağıma bir türlü karar verememekle beraber beni son derece etkileyen giriş satırları ile başlamaya karar vermiş bulunmaktayım. Çirkinim. Korkutan bir çirkinlik bu. Bana acı veren bu itirafla başlamak istiyorum öyküme. Bu giriş satırlarını okuduğum vakit çok acı veren dramatik bir hayat hikayesi ile karşı karşıya kaldığımı hissettim. Tabi bir merak ile elimden bırakamadan ilerlemeye devam edince Şule Gürbüz'ün Kambur eseri ile benzeşen birçok durumlar gözümün önüne geldi. Yazarın kahramanı ile aynı acıları, aynı duyguları, aynı yalnızlığı, aynı dışlanmışlığı içim ezile ezile iliklerime kadar hissettim ve yaşadım. Çok kez böyle olmamalı, insanoğlu böyle olamaz diye haykırma ihtiyacı duydum. Cüce, kambur, tek gözlü bir insanın tüm olumsuzluklara tüm kötü yürekli insanlara rağmen iyi olma, insan olmak için verdiği mücadeleye, çektiği tüm varoluşsal sancılara tanıklık ettim. Cehalet, önyargılar, tabular, batıl inançlar, kendimiz gibi görünmeyenlere, anomalili, fiziksel kusurları olanlara yapılan kötülükler... Ne kadar vakit geçerse geçsin, nesiller değişse bile değişmeyen, değiştirilemeyen bir sarmal. Fiziksel, dış görünümün güzelliği mi? yoksa kalp güzelliği mi? Birçok okur arkadaşın kalp güzelliği dediğini duyar gibiyim. Lakin bu kalp güzelliğini görmek için de insanları tanımaya şans vermek gerekir. Tek istediği anlaşılmak, birinin onu dinlemek isteyeceği umudu. Ne yazık ki kahramanımıza bu şans hiç verilmiyor. Bir insanın çocukluğu, yetişkinken işlediği suçlarını açıklayabilir. İnsan yalnızca, çocukla açıklanabilir. Kahramanımız ebeveynleri tarafından hiç sevilmeyen, doğar doğmaz sütanne, bakıcı bir kadına teslim edilen, evin bir bölümünde yıllarca kapalı kalan, maddi durumu son derece iyi olan bir ailenin tek çocuğu. Doğar doğmaz annesi tarafından itilen ve annesi ölünceye kadar annesini yakından hiç göremeyen, belli bir yaşa geldiği vakit sanırım on iki yaşına babası ile görüşen yalnız, acı çeken, sevgisiz, son derece mutsuz bir çocuk. Bu süreçte tek arkadaşı hayalleri. Kahramanımızın insanlarla karşılaşması babasının ölümüyle on sekiz yaş civarında travmatik bir şekilde oluyor. Bu yaşa kadar içinde kötülük olmayan, iyi biri olmak için mücadele eden kahramanımız insanların ona kötü davranışları, fiziksel şiddet eylemleri ve canavar yakıştırmaları üzerine onların bu yakıştırmalarının hakkını verme gereği duyuyor. Lakin bunu yaparken bile iyi olmak için çabalasa da toplumun ona biçtiği role uyum sağlamak için çaba gösteriyor. Arkadaş edinmek istemiştim, ama küfretmişlerdi. Bir gece kaybolmuşken yolumu sormak istemiştim, yüzümü yakmışlardı. Zalimin teki olmuştum. Artık geceleri hayal kuruyor ve ağlıyordum. Bana göre bu satırlar kitabın özeti. İyilik yaptı, kötülük gördü ve artık zalim biri olmaya karar verdi. Kalbi güzel olan biri ne derece kötü olabilir? Olabilir mi? gerçekten. Bunca kötülüğe, zalimliğe karşı bir de müzikle tanışıyorsa ne derece kötü olmayı başarabilir. Bu soruların cevabını kitap bize veriyor. Ama ben okumak isteyecek okur arkadaşların hevesini kırmamak adına bunların cevaplarını buraya yazmıyorum. Gözlerimi kapatıyor ve çektiğim sonsuz acıyı dile getirebileceğine inandığım tek şey olan müziğe bırakıyordum kendimi. Kahramanımızın hayatına gitar, müzik girdikten sonra acıları, kederleri, hüzünleri müzikle biraz daha katlanabilir bir durum alıyor. Müzik onun vazgeçilmez bir parçası haline geliyor. Müzik en büyük umudu "insan" olma çabası. Gitar, lanetli ve yalnızlığa mahkum bir ruhun öyküsü. Her bir satırını sindire sindire okuduğum, elimden bırakamadığım çok beğendiğim bir kitap olmuş Gitar. Yazar akıcı, anlaşılır bir dil kullanmış, her bir satırını sorgulama isteği duyacağınız nitelikte güzel bir eser. Okumayı düşünenlere tavsiye ederim. Kitaplarla kalın. Keyifli okumalar dilerim.

GitarMichel del Castillo · Sel Yayıncılık · 2021351 okunma

·

1.549 görüntüleme

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.