"... ve keder, insanın dilini bağlıyor." Kitap büyüdükçe birbirinden uzaklaşan üç kardeşin annelerinin ölümü sebebiyle tekrar çocukluklarındaki eve gitmek üzere buluşmalarını anlatıyor. Schulman'ın zamanla oynayışı bir bölümde 2 adım ilerideyken bir sonraki bölümde 3 adım geri gitmesi kitabın içine girmeyi zorlaştırsa da uzun vadeye yaymayarak okunduğunda keyif veren bir detay sayılabilir. Kitapta ebeveynlere isim verilmemiş , "anne" ve "baba" şeklinde geçiyor . Zaten yazarın odaklanmak istediği tema aile dramı değil kardeş dramı denilebilir. Ayrıca kitap aileyi birbirine bağlayan unsurların ebeveynler olmadığını asıl koşulsuz sevgi ve güven ortamını çocukların yarattığını mesajlıyor. Kitapta beğendiğim bir başka nokta ise ; neredeyse hiç parası olmayan bir aile olmalarına rağmen çocuklara verilen eğitimin ve onlara sunulan eğlenceli aktivitelerin aslında ne kadar üst düzey olduğu. Bununla beraber , kitap sonuna kadar okuyucudan sakladığı bir şey olduğunu çok açık belli ediyor ve böylelikle gerçeği öğrenene kadar da okuyucunun ilgisini taze tutmayı başarıyor. Kitap; anıların bazen unutulmaya , değiştirilmeye ya da konuşulmamaya ihtiyacı olduğunu vurguluyor. Çok yormadan okunulacak , her sınıf okuyucuyu bağlayacak bir haftasonu kitabı olduğunu düşünüyorum .

Hayatta KalanlarAlex Schulman · TİMAŞ YAYINLARI · 0722 okunma

·

268 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

nefise özkan