Gönderi
Spoiler İçerir...
Kitabı ilk gördüğüm zaman dikkatimi çeken ismi olmuştu. "Bir Adam Yaratmak" Oysa yaratmak yalnızca Allah'a mahsustur. Üstad nasıl olur da böyle bir şey yazmış diye düşündüm, merak ettim, aldım, okudum ve iyi ki de okumuşum.
Kitabın ana kahramanı Hüsrev ülkede tanınmış bir oyun yazarıdır. Son yazdığı "Ölüm Korkusu" piyesi oldukça beğenilir. Ve eserin bir kaç bölümünde Hüsrev'in hayatından kesitler olduğu anlaşılır. Piyes de çocuk silahla oynarken yanlışlıkla annesini vurur ve buna dayanamayıp kendini bahçedeki incir ağacına asar. Çocuğun babası da aynı şekilde ölmüştür ve işin ilginç yanı Hüsrev'in babasının ölümü de aynı şekilde olmuştur. Bu gerçeği öğrenen medya Hüsrev'in üstüne gitmeye başlar ve olaylar bu yönde gelişir. Hüsrev güvendiği herkesin ihanetine uğrar. Gel gelelim "Bir Adam Yaratmak" kısmına. Bir anda kendini kendi eserini yaşarken bulan Hüsrev'in farkına vardığı kısım şu şekilde geçiyor kitapta;
""Bir adam yaratmağa kalkıştım. Ona bir surat ve kader bulmak... Nerede bulayım? Kendimi buldum. Suratsız ve kadersiz adam şahlandı. Zincirini kırdı. Elimden kaçtı. Ben insanım. Beni arkamdan vurdu. Suratsız ve kadersiz adam benim suratımı takındı. Kalıbımı giyindi. Kaderimin içine yattı. Benim de kaderim buymuş.Ben tırmanmak istediğim kayadan düştüm. Meğer çok ileriye gitmişim. Yasak ülkelere girmişim. Gözü kör, yürürken, bir çiyan yuvasına basar gibi bâzı sırların üstüne bastım. Onlar gâibler âleminin bekçileriydi. Ürktüler ve beni çarptılar. Yaratıcı neymiş, yaratmağa kalkışarak tanıdım. Yalancı ilâh, doğrusunu tanıdı. Gölge artist öz sanatkârı tanıdı. Ben şimdi, şu anda tanıyorum Allahı. İlminin, sanatının karşısında aklımı veriyorum. Aklım bir cephane deposu gibi patlıyor.""
Necip Fazıl Hüsrev'in içinde bulunduğu durumu şöyle açıklıyor:
""Piyesteki sanatkâr yaratma cehdi içinde şaşkınlıkla yasak mıntıkaya girmiş, peçesine el sürülemez sırları ürkütmüş ve birdenbire Allah'ın hükümranlığı ve şu emriyle karşılaşmıştır: «Yazdığı eseri yaşasın; yaratmayı dilediği adam kendisi olsun!""
Kitabın sonunda Hüsrev son umudu olan incir ağacının kesildiğini görünce Akıl Hastanesine yatmayı kabul eder.
Necip Fazıl'ın bu eserinin her kesime hitap ettiğini düşünüyorum. Farklı bir ideolojiye sahip olan kesimin bile okuması gerek bence . Çünkü tam bir şaheser. Dili akıcılığı, üslubu çok çok güzel. Kitabın başından sonuna kadar her bölümü aynı heyecanla okudum o kadar kısa bir sürede bitti ki doyamadım. Gerçekten takdire şayan bir eser. Üstad kalemini konuşturmuş. Bir tiyatro eseri ne kadar güzel olabilirse o denli güzel. Ben çok çok beğendim. Kesinlikle tavsiye ederim.
··
2 plus 1
·296 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.