En beğendiğiniz cümle hangisi oldu?
İnsana hissettikleri ağır gelir mi? Hani bazen diyoruz ki yorgunum, hayırdır sırtında yük mü taşıdın diye cevap veriyor karşı taraf. Bu yorgunluğun öyle bir yorgunluk olmadığını bir türlü anlatamıyoruz. Hayatta yaşadığımız olayların ruhsal olarak bizi nasıl yorduğunu dillendiremiyoruz. O ruhsal yorgunluk içimizde bir his olarak kalıyor. Peki insan hislerinden kaçar mı? Bana soracak olursanı, insana hissettikleri ağır gelince kaçar. Nefes nefese kalbi ağzında atarcasına kaçar. Kaçtıktan sonra tekrar geri dönüp savaşmak ister mi ? Yoksa geri dönmemek üzere kaçmak mıdır bu? Eğer içindeki his kansere dönmüş gibiyse savaşacak güç kalmamıştır bu yüzünden geri dönmemek üzere kaçar. Var sayalım ki kendinde savaşacak gücü görüp tekrar döndüyse o zaman bu savaştan sağ çıkar mı? Kafasının içindeki seslerle mücadele edebilirse neden olmasın, peki ya edemezse kafasını bir süreliğine yok etmek ister mi? İstemez olur mu, öyle bir ister ki o seslerden kurtulmayı kim istemez ki iç sesinden kurtulmayı ve kalbindeki kansere dönüşmüş hissini veren şeyin yok olmasını. Insan kalbiyle aklı arasında takılıp kalır mı? Yani hiç dönüp kendinize kalbimi mi dinlemeliyim yoksa aklımı mı dediğiniz oldu mu? İllaki olmuştur bence. İnsanız sonuçta birine güvenmek konusunda kararsız kaldığımızda kalp mi akıl mı derken kimimiz aklımızı kimimiz kalbimizi devreye sokuyoruz. Yanlış karar verdiysek ne mi oluyor? Güvenimizi yitiriyoruz. Güvenimizi yitirince her şeyden vazgeçiyor muyuz? O noktaya kadar geliyoruz ama vazgeçmemeliyiz, hiçbir şey bizlerin hayallerini umutlarını yıkmamalı. Güvenimizi yitirmiş olabiliriz ancak bu her şey bitti anlamına gelmiyor tersine her şey yeniden başlıyor demek oluyor. Her şeyden vazgeçtiysek yani pes ettiysek? Mesela her şey yolunda giderken, tam istediğimiz yere varacakken nefes nefese kalıp çok yorulduğumuz için pes etmiş miyizdir ya da eder miyiz? Yapmışızdır öyle delilik diyelim. Bazı anlar ne kadar iyi olursak olalım içimizdeki yorgunluğu sadece kendimiz biliriz. Tam başardık derken o yorgunluğun kendini hatırlatmasıyla bir çuval inciri berbat ederiz.
Kafamızın içinde bitmek bilmeyen sorular... Ve her gün bir yenisi daha ekleniyor bunlara. Misal bir insan kendinden kaçar mı? Diyeceksiniz ki olur mu öyle şey insan niye kendinden kaçsın? Sizlere saçma geliyor belki de ama bir insan içinde kopan kıyametten, acılarından, özlemlerinden, ayrılıklarından ve yaşayıp istediği ama yaşayamadıklarından kaçar. İnsan asıl kendisinden kaçar... Düşüncelerinden kaçar. Hem de öyle bir kaçar ki atan nabzı, o an ki adrenalin, soluk soluğa kalışı... Sonra tam kaçarken bir duruyorsun dönüp kendine diyorsun ki beni bu noktaya getiren ne? Ben miyim yoksa bir başkası mı? İşte bu sırada kendine acıyorsun. Ardından düşüncelere dalıyorsun.Düşünüp duruyorsun ama bir yere varamıyorsun. O kadar çok düşünüyorsun ki düşüncelerinin arasından şu da geçiyor; ben aklımı mı yitirdim. Bu raddeye kadar geliyorsunuz Şimdi soruyorum size kendinizi yok etmeye değer mi? Ben diyeyim size DEĞMEZ! Sizler hayatın ve insanların acımasız olduğunu düşündünüz mü? Evet hayat acımasız hayatın acımasız olduğu kadar insanlar da acımasız. Uzak durun size zarar verebileceğini düşündüğünüz herkesten. Şu hayatta varlığınıza keşke dediniz mi? Yani yaşadığınız hayattan ve kendinizden nefret ettiniz mi? Öyle anlar oluyor ki kendinizi dünyadaki en değersiz varlık olarak hissediyorsunuz. Soluduğunuz hava bile israf oluyor diye düşünüyorsunuz. Ama öyle değil sizler çok değerlisiniz. Kendinizi ve hayatı sevin.
Dediğim gibi kafamızdaki sonsuz sorular bitmek bilmeyecek. Düşünmekten alıkoyamayacağız kendimizi. Sürekli sorgulayacağız, sürekli hemde. Taki inancımızı yitirene kadar. İnancı kalmayan biri bir şeyleri sorgulamaz çünkü pes etmiştir. Savaşacak gücü kalmamıştır. Bazıları ise kendini değersiz hissedip pes etmeyi tercih etmiştir. Yaşamımız saniyelere bağlı iken pes etmek...
··
1.018 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Bu yorum görüntülenemiyor
Siz mi kaleme aldınız bu parçayı ?
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.