Gönderi
İnsan faciaya layıktır.
Özgürlük, özgün düşünce ve yaratıcılık için zorunludur.
Aynı zamanda doğal bir arzudur. Çünkü hiç bir hayvanın kafese girmekten hoşlanmadığını ve bütün bilinçli varlıkların kendi arzularını özgürce tatmin etmekten hoşlandığını görebiliriz. Anarşizmi doğada gördüğünü toplumsal hayatın içinde arar; toplumda öz yönetimin gerçekleşmesi için yapılan çağırı, doğanın kendini düzenleyişini ve örgütleyişini yansıtır.
“Son imge “
Arabacı atını kamçılar, yalnızca at görülür, bedeni, iri, devasa, şaklayan kırbaçlar ve atın yüzü, güçsüz, acılı. Arabacı, kaba saba, halk, yığın, kırbaçlar birbiri ardına, bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz... Yaşlı, kocaman bir adam, atı görür, ağlamaya başlar, hıçkıra hıçkıra, çaresiz, bakışları ata kitlenmiş, hıçkıra hıçkıra, inen kırbaçlara, gırtlağını sıkamadığı arabacıya ağlar. Arabacının, şimdi o atı kırbaçlayan arabacının, başka bir zamanda, aynı zamanda, efendisinin kırbaçları altındayken, efendisinin ayaklarına kapandığını bilir. Beyninde artık başka bir ses çınlamamaktadır, şaklayan kırbaçların sesi, beyninde tek bir şey...
Facia beklenir, ayak sesleri duyulur –doğada, toplumda, yoksullukta ve zenginlikte, aşağılanmışlıkta–, bekleyenler ve duyanlar hep vardır: Doğada, toplumda, yoksullukta ve zenginlikte, aşağılanmışlıkta...
Yazarın şu son sözleri sanırım bütün hayatı özetler gibi..**
bana miras kalan, beni etkileyen ve benim etkilediğim hayat; yaşadıklarım, okuduklarım, yaşamadıklarım, hayallerim, rüyalarım, korkularım, kâbuslarım, sevdiklerim, aşklarım ve nefretlerim; şefkatli ve şiddetli olan her şey, herkes... teşekkürler!***
··
511 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.