Bir zamanlar,bir bebek annesinin rahminde dünyaya gelmeyi bekliyor.Son aylar ve günler de geçti.Bebek,doğumasına bir gün kala yaratıcısına seslendi:
''Allahım, yarın beni yeryüzüne göndereceğini söylüyorlar.Peki ama ben böyle küçücük ve güçsüzken orada nasıl yapacağım?''
Yaratıcısı hikmet diliyle ona şöyle cevap verdi:
''sayısız meleklerimin içinden birini senin için seçtim.Şimdi orda seni bekliyor ve gittiğinde sana o kol kanat gelecek.''
''Peki Allahım söyler misin, burada sana gülümsemekten ve şükür şarkıları söylemekten başka bir şey yapmıyorum.Benim içim bunlar mutlu olmama yetiyor da artıyor.Orada ne yapacağım?''
''Senin meleğin san her gün şarkılar söyleyecek ve sana gülümseyecek.Sen de meleğinin sevgisini,şevkatini hissedeceksin ve mutlu olacaksın.''
''Peki, insanlar benimle konuştuklarında,dillerini bilmediğim halde onları nasıl anlayabileceğim?''
''senin meleğin duyacağın en güzel ve en tatlı kelimeleri sabır ve şevkatle sana söyleyecek ve sana nasıl konuşacağını öğretecek.''
''Peki seninle konuşmak istediğimde ne yapacağım?''
''Meleğin ,ellerini bana doğru nasıl açacağını ve nasıl dua edeceğini de öğretecek sana.''
Duydum ki yeryüzünde kötü insanlar vamış,beni onlardan kim koruyacak?''
''Meleğin sana hep benden bahsedecek ve bana giden doğru yolu sana öğretecek.Böylece tehlikelerden de korunmuş olacaksın.''
O sırada semayı huzur kaplamıştı,ama yeryüzünden gelen sesler de duyulabiliyordu.Gözlerini yeryüzüne açmasına dakikalar kalan bebek telaşla sordu:
" Allah'ım ! şimdi gitmek üzereyim ,lütfe bana meleğimin ismini söyler misin?"
Yaratıcısı ona şefkatle cevap verdi:
"Meleğinin isminin önemi yok. Sen ona sadece 'anneciğim' diyeceksin."
Sayfa 16Kitabı okudu
·
73 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.