Farkettim ki bazı şeyleri yazıya dökmede çok aciz kalıyorum acziyetiminde ötesinde. Anladım ki her konu konuşulmaya değer değil. Kendi kabuğuma çekilip pembe panjurlu hayallerde yaşamaya devam etmeliyim sanırım. Yoksa dünyanın yaşanılmaz hâle gelmesi için çabalayan çok insan var hayatta. Ve bu insanları gerçek mekanlarda gördükçe onları cezalandırıp beynimin her bir odacığında ayrı ayrı sınırlandırmak istiyorum fakat bu işlem en çok bana zarar veriyor. Çünkü kirli düşünceler beynimi tırmaladıkça içime hapsettiğim insancıklar daha da saldırganlaşıyor. Onların öfkesi, hücrelerimi zedeliyor. Nihayetinde onları aklımın içinde cezalandırıp intikam alışım gene en çok benim huzurumu kaçırıyor. Ben de aldığım yeni bir karar neticesinde tüm suçlunun kendim olduğuna hükmedip, yargıladığım tüm insanları beynimin içindeki hücreler de tutsak etmekten vazgeçiyorum. Herkes her şeyi düşünmede özgür, değil mi? Herkes hakkımda her şeyi düşünsün di mi?
• ALİ KARAKOÇ