Yine çok güzel öyküler okudum. Benim gibi öyküye mesafeli olan birini üst üste öykü okutan bu yazarlara ne demeli bilemedim, desem de tek diyeceğim iyi ki yazıyorlar olabilir sadece.
Bu kez de Melisa Kesmez'in Nohut Oda'sını çok keyif alarak okudum. O kadar sıcak, samimi, naif öykülerdi ki her biri, hepsini çok sevdim.
Kalanlar'da hem gideni, hem kalanı, hem yaşamı, hem ayrılığı, hem umudu çok güzel anlatmış Melisa Kesmez. Ülkeyi terk etmeyi çare görenlerle, kalıp devam etmeyi tercih edenleri, hayatının son demlerini yaşayan Latife kedisinin burada tutunmaya çalışan bir hayata can simidi oluşunu anlatan bir öyküydü.
Son Bir Çay'da başka bir hayatın gölgesinde yaşarken kendi sevgisini yarım bırakma ve tek başına yeniden hayata başlamanın ürkekliği, severken ayrı kalmayı seçmenin zorluğunu,
Annemin Çadırın'da, Selma'nın bir felakete denk gelen çözüme dört elle sarılışını,
Görüşürüz'de; başkasına aşık olup evden giden bir baba, yıllarca bir çay içimlik mesafede yaşanan ayrı hayatlar, hiç görüşmeyeceklerini bile bile Görüşürüz deyip ayrılanlar ve kırgın bir kız çocuğunu,
Kız Kardeşim Handan'da; annesizliğe çareyi ölen annesinin yerine geçmekte bulan ama bu kez de kendi olmaktan vazgeçen Handan ve Aliye'nin hikayesini iyi ki kardeşim var diyerek okudum.
2019 yılında Sait Faik Hikâye Armağanı'nı da alan Nohut Oda için yarışma jürisi, ödül gerekçesini şöyle açıklamış;
“Değerli yazar Melisa Kesmez, Nohut Oda adlı öykü kitabında insan ilişkilerinin karmaşıklığını, sarıp sarmalayan sıcaklığını ve nefessiz bırakan boğuntusunu telaşsız, duru bir üslupla anlatmayı başarmıştır.” diyerek o kadar güzel açıklamışlar ki.
Nohut Oda kalbinizde ince bir sızı, yüzünüzde tatlı bir gülümseme bıracak bir kitap.
Keyifle okuyun...
