Labirent'i okurken bilim kurgunun nasıl heba edilebileceğini daha iyi anladım. Güzel kapağına ve ilgi çekici konusuna rağmen Labirent kötü bir yazarın nasıl çok para kazanabileceğinin çok iyi bir örneği. O kadar kötü ki aslında, Meyer'ın Ay Günlükleri serisi bu eserin yanında küçük bir başyapıt hissi veriyor. Orada en azından karakterler biraz da olsa karton hissini yenebiliyor ve gerçeklik hissini ucundan kenarından kemiriyordu. Labirent'te ise en gerçekçi karakter veya şey labirentin kendisi diyebiliriz. O da sadece akşamları kapanıyor, sabahları açılıyor. Thomas ve diğer karakterlerin tamamı sığ, basit, belli ki yazar karakter oluşturmak yerine ilginç konusunun yaratacağı adrenaline güvenmiş, gençler için büyük keyif olduğunu söylemek mümkün, sitedeki incelemelerin çoğu gençler tarafından yazılmış, neredeyse hepsinde aynı heyecan, aynı baş dönmesi :) Tabii buradaki en önemli soru, benim neden bu tür eserler okumaya başladığım oldu. Biraz günah çıkarayım: Aslında Böll'ün çok güzel bir hikâye kitabını okuyorum; ancak siteyle tanışmadan olduğu gibi yine okuma sıkıntısı, başladığım kitabı okuyamama, okumayı sürdürümeme gibi bir rahatsızlık dönemindeyim. Kafamı çok yoran, sıkıntı veren veya üzen eserler yerine keyif veren kitaplar okumayı istiyorum, ama galiba çıtayı fazla düşürdüm. Buralardan oralara, yukarılara da aynı azimle çıkmak şart. O yüzden serinin ikinci kitabını elime almadan şöyle kenara koyayım. Sonra zaten on gün önce başladığım Çehov külliyatımın dördüncü kitabına başlayayım. Çehov okuyup da kendini kötü hissetmek imkânsız.
Labirent'i ancak yeni yeni kitap okumaya başlayan, sadece kafa dağıtmak isteyen, genç, adrenalin seven ama derinlikli birşey peşinde olmayan okurlara öneririm. Bu gruba girmeyen herkese edebiyat yolunda iyi okumalar:)
