Son lanet bükücüyümdür. Serinin 7. Kitabını sanıyorum 3 saatte bitirdim, bu da benim kendi tezlerimden birini daha çürüttüğüm anlamına gelir. Hiç kolay olmadı. Yine dört beş bölüm okumuştum ki şu camın orada okusam ne güzel olur diye bir fikir. Ama camlar, güvercinler- öteleyip üç beş bölüm daha okudum. Bu sefer kahve de içerim orada diye daha da katlanarak beni ele geçirdi. Hem yağmur yağacak temiz camlara yağmur kitap ne yakışır filan. Ondan sonraki üç saati hatırlamıyorum. Sonunda camın önündeydim ve yorgun morgun, hakikaten kahveyle bu kitabın başında buldum kendimi. Hiç pişman değilim. Tabii ki yağmur da çiseledi. Çok ama çok güzeldi. 🪄 "Zira Joseph soyundan gelenler birbirini tanırdı..." Bu cümle genel olarak serinin ana fikri olsa da en çok bu kitapla hayat buluyor. Joseph soyu tahmin edileceği gibi özünde iyi güzel olan insanların geldiği genel insanlık soyu. Bu kitapta özellikle çocuklar işlenmiş. Belki de ben öyle bir psikoloji ile okudum. Bana diğer kitaplardan biraz daha ilerde geldi. Rahibin çocukları kesinlikle Joseph soyundan ve Anne'nin çocukları da öyle. Marry Vance. Onun için aynısını söylemek istiyorum ama bazı çocuklar farklıdır. Yani demek istediğim her çocuk ruhunu eğitemez. Ne kadar iyi davranırsan davran ruhuna dokunamazsın. İzin vermez. Marry Vance öyle bir çocuktu bence. Kendisini fazla akıllı görenlerden. Belki de öyleydi bilmiyorum. Bir çocuk hakkında kötü düşünmek bile yeterince kötü bence. Çocukların dünyasına istediğimiz kadar değil izin verdikleri ölçüde dahil olabiliriz. 🪄 Bu seride genel olarak en sevdiğim şey her şeyin bir şekilde tatlı mutlu bir sona bağlanması. Mutsuz kötü sonları hiç ama hiç sevmiyorum. ️ Dünya gözyaşlarıyla değil, kahkahalarla dolu bir yer olmalı. ️ Korku beterdir acıdan...

Yeşilin Kızı Anne 7L. M. Montgomery · Ephesus Yayınları · 2021943 okunma

·

97 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren