Ahh Zebercet… İnsanın ciğerini dağlıyor bu hayattan gidişin… Bu kendine katlanamayışın, hayattan bezmişliğin insanın içini acıtıyor… Halbuki, ne şekilde olursa olsun bu hayatın senin kendi özgürlük alanın olduğunu sen de anlıyorsun son nefesinde ama inadından vazgeçmiyorsun… Böyle kitaplar, beni hem üzüyor hem de ciddi anlamda içimi karartıp yaşam enerjimi sömürüyor. Ama neyse ki üstad Albert Camus var. Onun tekdüzelik, sıradanlıktan usanma için söylediği söz beni kendime getiriyor: ‘Bıkkınlık makinemsi bir hayatın edimlerinin sonundadır ama aynı zamanda bilincin deviniminin de başlangıcıdır.’ Bilinç aşamasına geçebilmek esas mesele. O aşamaya kadar diplerde yaşamak lazım, hakkaten bıkmak lazım yani. Tam tükenmişlik seviyesine geldiğinde devreye bilinci almak lazım ki Zebercet gibi, aklımız başımıza son nefeste gelmesin. Hal böyleyken, insan, ‘buraya kadar geldim vazgeçmeyim bari’ diyip inat uğruna ölür mü ya? İnat ettim ölmeye… Bir insanın hayattan bu kadar bezmesi, bunun kitaplara konu olması çok elem verici değil mi? Hadi diyelim kitaptakiler bir kurgu, ama gerçek hayatta yok mu sanki böyle olaylar? Hatta bazı kitaplarda gerçek yaşam öyküsü bile oluyor bunlar. Evet, kimsenin hayatı dört dörtlük değil. Evet, herkes bir yerde bir gün bu kafalara giriyor. Ama hayatına son verecek seviyeye gelmesi bana saçma geliyor. Bilinç, o noktada neden ve nasıl devreye girmiyor? Yoksa zaten mantıksız düşünmeye başlandığı için ya da düşünmek bırakıldığı için mi bu seviyeye geliniyor? Bilinç bile isteye mi devreye alınmıyor? İnadına ölünür mü ya… Hayata oynanacak tek koz bu mu yani? İnadına yaşamak daha erdemli bir davranış değil mi? Yoksa sevgili Cahit Sıtkı Tarancı şiirlerinin temasına ölüm korkusu değil de onun zıttı yaşama sevinci olarak bakmakta biz mi hata ettik? Makinemsi hayatının, ezberlediği dakikalarının üstesinden inadına yaşayarak gelemeyip kolay olanı seçen Zebercet, kolay olanı seçtiğini fark etseydi son anda, kendisine kızmaz mıydı? Bütün hayatı boyunca kızdığı, karşı çıktığı şeyi kendisi de yapmış devamını getirmiş olmadı mı şimdi? Bu son, tahmin edildi zaten okurken… Neden şaşırtılmadık? Yan yollara neden sapılmadı? Çünkü tekdüzelik Zebercet’in beyninde. Yaşadığı hayatta değil. Zebercet bir tercih yaptı, ama tercihinin, aslında hep karşı çıktığı şeyden yana olduğunun hiç farkında olamadı… Senden sonra dünya yine dünya Zebercet, darılma…

Anayurt OteliYusuf Atılgan · Can Yayınları · 202330k okunma

··

2,191 views

Bu yorum görüntülenemiyor

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

İngilicceci