Bu eser Kleist’in sekiz öyküsünden oluşuyor. Kitaba adını veren “Locarno Dilencisi” bana kalırsa diğer öykülerin yanında biraz sönük kalıyor. Çünkü diğer öyküler oldukça vurucuydu. İlk öykü “O. Markizi” biraz anlaması güç bir kader ağını ve toplumun ahlak normlarını ele alıyor, ikinci öykü “Şili Depremi” yine toplumun ahlak normlarını ele almakla birlikte Tanrı’nın da her daim kendi yasaları olduğunu gözler önüne seriyor, üçüncü öykü “Santo Domingo’da Nişan” “ırkçılık” kavramını ele alıyor, dördüncü öykü kitaba adını veren “Locarno Dilencisi” bu öykü kısa bir öyküydü bu yüzden nokta atışı yapmasını bekledim ama kitaba adını verecek kadar ön plana çıkmıyordu, beşinci öykü “Buluntu” adının neden buluntu olduğunu anlamadığım ve yine kader ağlarının inanılmaz bir şekilde örülü olduğu bir öykü, altıncı öykü “Azize Cecilia ya da Müziğin Gücü” benim aralarında en etkilendiğim öykülerdendi (bu öyküde batı kültürüne göre müziğin dişil olduğuna ve Azize Cecilia’nın ilahi müziğin koruyucu azizesi olduğuna dair oldukça etkili bir öykü vardı.) yedinci öykü “Düello” yine Tanrı’nın kendi yasalarına dair bir gönderme barındırıyordu ve sekizinci ve son öykü “Kukla Tiyatrosu Üzerine” öyküsü kukla dansının zarafet üzerine bir incelemesini barındırıyor ki içerisinde Bernini’nin Daphne ve Apollon heykelinden Helenistik döneme ait Fedele heykeline dayanan geniş bir sanat değerlendirmesi vardı. Dönüp dönüp okunacak bir öykü/hikayedir bana kalırsa bu son öykü. Kleist hiçbir zemine oturmayan sadece kurgusal öyküler yazmak yerine mitlerden derlediği öykülerle benim en sevdiğim öykü yazarlarından biri haline geldi bile. (Şair olarak biliniyor kendisi.)

Locarno DilencisiHeinrich Von Kleist · Can Yayınları · 2021175 okunma

·

500 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.