“bizim çağımızda romancıların başları beladadır. çünkü insanları en çok yalana, zulme, bütün kötülüklere karşı roman uyarır. bugün tüketim toplumu diye bir doyumsuzlar toplumu yaratılıyor. tüketimciler topluma bütün değerlerini aşındıran bir yapay kültür benimsetmeye çalışıyorlar, insanları birer obur canavar haline getirmek istiyorlar. roman bu toplumu isteyenler için bir tehdittir. onun için de romanı, bestseller denilen bir yapaylıkla boğmaya çalışıyorlar. roman böyle bir toplum isteyenler için bir tehlikedir, çünkü roman insanlara insan olduklarını söyler. onca acıyı, zulmü, savaşı, doğa kırımını romanda yeniden yaratarak yaşayan insan, insan gibi yaşamayı özler, değerlerine sahip çıkar.
türk edebiyatında büyük yıldızlar vardır. hikâyeci sait faik de bunlardan biridir. o bizim kuşağın ustasıdır. onu yakından tanıyordum. bir gün bana “gel seninle edebiyata getirmek istediklerimizi anlatalım” dedi.
ben de “iyi olur anlatalım” dedim.
“başlayalım öyleyse”.
“başlayalım” dedim.
ve başladık:
“bir; benim kitaplarımı okuyan katil olamasın, savaş düşmanı olsun. iki; insanın insanı sömürmesine karşı çıksın. kimse kimseyi aşağılayamasın. kimse kimseyi asimile edemesin. insanları asimile etmeye can atan devletlere, hükümetlere olanak verilmesin. benim kitaplarımı okuyanlar bilsinler ki, bir kültürü yok edenlerin kendi kültürleri, insanlıkları ellerinden uçmuş gitmiştir. benim kitaplarımı okuyanlar yoksullarla birlik olsunlar, yoksulluk bütün insanlığın utancıdır. benim kitaplarımı okuyanlar cümle kötülüklerden arınsınlar.”
bütün kötülükleri saydık, kötülükler uzadı gitti. kötülükler zulümler bitmiyordu. sonunda “bizim kitaplarımız ,“demeye başladık, eninde sonunda biz iki yazarız. bu kadar savaşı, zulmü bizim kitaplarımız ortadan kaldıramaz ki”.
“kaldıramaz,” dedim.
sait:
“dur,” dedi, “buldum” dedi. “bizim kitaplarımız yalnız kalmayacak” dedi. “nazım hikmet de var. kitaplarımızı okuyanlar onu da okuyacak.”
ben “melih cevdet de var,” dedim, “orhan kemal de”.
sonra çok insan çok çok yazar da saydık. çok kitap saydık.
bu çağda halktan kopmuş bir sanata inanmıyorum. şunu söylemek istiyorum ki ben “angaje”, bağımlı bir yazarım. kendime ve söze ve insanın onuruna bağımlıyım.
bilinçli olarak ben aydınlığın türküsünü, iyiliğin, güzelliğin türküsünü söylemek istedim. romanlarım yaşam gibi doğru söylesin, yaşamla birlik olsun istedim. çünkü yaşam umutsuzluktan umut üretmektir. insan umutsuzluktan umut üreterek bugüne kadar gelmiştir.”
Yaşar Kemal
··
42 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.