Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.35
Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol

Gönderi

Gülnare

Gülnare

@Glnru·
03 Haziran 2022 17:26
3haziran63
Haydarpaşa garında 1941 baharında         saat on beş. Merdivenlerin üstünde güneş                                             yorgunluk                                                         ve telaş. Bir adam         merdivenlerde duruyor                   bir şeyler düşünerek. Zayıf. Korkak. Burnu sivri ve uzun yanaklarının üstü çopur. Merdivenlerdeki adam                   -Galip Usta-                             tuhaf şeyler düşünmekle meşhurdur: «Kaat helva yesem her gün» diye düşündü                                               5 yaşında. «Mektebe gitsem» diye düşündü                           10 yaşında. «Babamın bıçakçı dükkanından Akşam ezanından önce çıksam» diye düşündü                                                                   11 yaşında. «Sarı iskarpinlerim olsa kızlar bana baksa» diye düşündü                           15 yaşında. «Babam neden kapattı dükkanını? Ve fabrika benzemiyor babamın dükkanına»                                               diye düşündü                                               16 yaşında. «Gündeliğim artar mı?» diye düşündü                           20 yaşında. «Babam ellisinde öldü, ben de böyle tez mi öleceğim?»                           diye düşündü                           21 yaşındayken. «İşsiz kalırsam«diye düşündü                           22 yaşında. «İşsiz kalırsam» diye düşündü                           23 yaşında. «işsiz kalırsam» diye düşündü                           24 yaşında. Ve zaman zaman işsiz kalarak «İşsiz kalırsam» diye düşündü                           50 yaşına kadar. 51 yaşında «İhtiyarladım.» dedi                           «babamdan bir yıl fazla yaşadım.» Şimdi 52 yaşındadır. İşsizdir. Şimdi merdivenlerde durup                       kaptırmış kafasını                       düşüncelerin en tuhafına: «Kaç yaşında öleceğim? Ölürken üzerimde yorgan olacak mı? »                         diye düşünüyor Burnu sivri ve uzun. Yanaklarının üstü çopur. Denizde balık kokusuyla döşemelerde tahtakurularıyla gelir                       Haydarpaşa garında bahar. Sepetler ve heybeler                       merdivenlerden inip                       merdivenleri çıkıp                       merdivenleri tutuyorlar. Polisin yanında bir çocuk                       -tahminen beş yaşında-                                 iniyor merdivenleri. Nüfusta kaydı yok fakat ismi Kemal. Merdivenleri bir heybe çıkıyordu                          bir halı bir heybe. Merdivenlerden inen Kemal                          yapa yalnızdı                                  -kundurasız ve gömleksiz-                                 ortasında kainatın. Açlığından başka bir şey hatırlamıyor                           bir de hayal meyal                                   karanlık bir yerde bir kadın. Merdivenleri çıkan heybenin kırmızı,mavi,siyahtı nakışları. Halı heybeler                ata, katıra, yalıya binerlerdi eskiden, şimdi şimendifere biniyorlar. Merdivenleri bir kadın iniyor. Çarşaflı                 şişman Adviye Hanım. An-asıl Kafkasyalı 1311’de kızamık                 1318’de gelin oldu. Çamaşır yıkadı. Yemek pişirdi. Çocuk doğurdu. Ve biliyor ki öldüğü zaman                bir şal koyacaklar tabutuna                         selatin camilerinden Bir damadı imamdır. Merdivenlerin üstünde güneş                bir baş yeşil soğan                ve bir insan:                Ahmet Onbaşı. Balkan Harbine gitti. Seferberlikte gitti. Yunan Harbinde gitti. «Ha dayan hemşerim sonuna vardık«                         sözü meşhurdur. Merdivenlerden bir kız çıkıyordu. Çorapta çalışır. -Tophane caddesi,Galata- Atifet on üç yaşındadır Galip usta baktı Atifet’e, «Evlenseydim eğer                 torunum olurdu bu kadar»                         diye düşündü. «Çalışırdı, bana bakar»                         diye düşündü. Sonra birdenbire aklına Şevkiye geldi. Emin’in kızı. Mavi mavi gözleri vardı. Geçen sene daha adet görmeden                         Şahbaz’ın arsasında bozmuşlardı. Sepetler ve heybeler                         merdivenlerden inip                                   merdivenleri çıkıp                                   merdivenlerde duruyorlar Ahmet onbaşı -yine askerdi- yetişti halı-heybeye. Öptü elini. Halı-heybe                 Ve mavi mintan,palto,siyah şalvar                         Ve keten lastik iskarpinler,                         Fötür şapka,sakal                         Ve lahuri şal                                     Kuşak                     Onbaşının omzunu okşayarak:         «-Hayıflanma birkaç kalem borç için« dedi,         «hane halkını sıkıştırmayız.         Yalnız biraz faiz biner.« Haydarpaşa koynunda Martılar inip kalkıyor                      Denizde leşlerin üstünde. İmrenilir şey değil                      Martıların hayatı. Garın saati                      Üçü beş geçiyor. Siloların orda                      Buğday yüklüyorlar                                 İtalyan bandıralı bir şilebe. Ayrıldı onbaşıdan halı-heybe                             gara girdi. Merdivenlerde güneş                      yorgunluk                                 ve telaş                      ve altın başlı kelebek ölüsü var. Kocaman insan ayaklarına aldırmadan Bembeyaz,upuzun taşın üstünde                         taşıyor karıncalar kelebeğin ölüsünü. Adviye Hanım Sokuldu polis efendiye. Bir şeyler konuşuldu. Okşadı çocuk Kemal’i. Ve hep beraber               karakola gittiler. Ve her ne kadar               bir daha görülmeyecekse de                                 hayal meyal               karanlık bir yerlerde hatırlanan kadın                                 çocuk Kemal                                            yapayalnız değil artık ortasında kainatın. Bir parça bulaşık yıkayıp               Biraz su taşıyacak Ve Adviye Hanımın dizi dibinde yaşayacak. Merdivenleri mahkumlar çıkıyordu. Şakalaşıp         gülüşerek. Üç erkek bir kadın ve dört jandarma. Erkekler kelepçeli kadın kelepçesiz jandarmalar süngülü. Merdivenler üstünde bir kayısı gülü                                 Bir cıgara paketi                                        Bir gazete kadı. Mahkumlar durakladı. Jandarma Hasan             Tokalaştı Ahmet Onbaşıyla. Jandarma Haydar             Aldı yerden boş paketi                         Soktu cebine. Ve mahkum kadın             boynuna atılan Atıfet’i                                öptü iki yanağından. Eğilip baktı kelepçeli Halil kayısı gülünün yanındaki gazete kadına:             «Tek sütunluk bir nefer.             Üniforması belli değil.             Tıraşı uzun.             Beyaz sargılar var başında.             Sargılarda kan.             Sonra tayyareler                                -kanatlı köpek balıkları gibi-                                            «pike bombardıman«                                                        diye yazıyor. Sonra bir liman:             Küçük, beyaz daireler çizili üzerinde. İsmini okuyamadı, Mürekkebi gaz lekesi dağıtmış.« Üç bayan çıkar merdivenleri koşarak                    -sivri külahlarıyla                           mantar iskarpinleriyle- banliyö yolcuları. Kelepçeli Süleyman                    Bayanları gördü. Genç bir kadın geçirdi yüreğinden. Kayısı gülünü nişanlayıp                           Tükürdü. Kelepçeli Fuat                    Seslendi Galip Ustaya: «--Usta. yine tuhaf şeyler düşünüyorsun.» «--Düşünüyorum evlat. Geçmiş olsun.» «--Eyvallah usta.. Düşünmek değiştirmez hayatı.» Fuat tersanede tesviyeci, 19 yaşında girdi hapise                         üç arkadaş perdeleri indirip                         bir kitap okudukları için. Ve yatıyor iki yıldır. Şimdi içerilere gönderiyorlar. Galip Usta bu sefer                         dehşetli bir şeyler düşünerek                                        bakıyor kelepçesine Fuat’ın, bugüne dek                         farkına varmadan biriken şeyler                         yığınla                                        üst üste                                        hep beraber                         tıkacını atan bir çeşme suyu gibi                                                        bulanık                                                                berrak                          akıyordu kafasının içini doldurarak: «Ne kadar çok fabrika var İstanbul’da,                            Türkiye’de ne kadar çok, dünyada ne kadar çok, sayılamayacak kadar. Dün akşam tornacı Ayyaş Kadir’in Ölüsünü buldular üniversite kapısında                            — bayılmış kız, talebelerden biri – Ne kadar çok kayış, kasnak                            ne kadar çok volan                                        ne kadar çok motor dönüyor, ha babam dönüyor, ha babam dönüyor, dönüyor, ne kadar çok adam, ne kadar çok adam işsiz kalırsam, diye düşünüyor, Mürettip Şahap Usta kör oldu                            dileniyor matbaalarda. Dokuma tezgâhları, fireye tezgâhları, torna tezgahları, şahmerdanlar, merdaneler, pulanyalar,                      pulanyalar,                               pulanyalar, ---Galip Usta pulanyacıydı.--- Kim bilir dünyada ne kadar                          ne kadar çok issiz var. Ama askere almışlardır. Asker olunca işsiz adam                          artık işsiz sayılmaz mı?» «--Yine derinlere daldın ustam.» Galip Usta dokumdu Fuat’ın kelepçesine: «--Allah sonsumuzu…                          «-- ürktü kendi sesinden                                    ….hayreyleye evlat,»                                                         dedi. İnce siyah bıyıklarıyla Fuat                          gülümsedi: «--- Hayırdır mutlak sonumuz..» Ustanın çipil gözleri ıslak                         titriyor uzun burnu. Ve etrafa belli etmeden                          koydu Fuat’ın cebine                                        elli beş kuruşundan yirmi kuruşunu. Garın saati on beşi sekiz geçiyor. I5:45’de kalkar bu tren Üçüncü mevki bekleme salonunda                           oturup                                      dolaşıp                                                 uyuyorlar yüzükoyun Kalkacak herhangi tirenle ilgileri yok. Baskıcı Ömer sakalı avuçlarında betonun üzerinde çıplak ayakları oturuyor iki büklüm sabahtan beri. Ve yine sabahtan beri Ömer’in Önünde                          aşağı, yukarı, ileri, geri                                   volta vuruyor Recep. İnce uzun kotları kalkıp inip                          görünmez bıçakları atıp tutar gibi elleri Ali malının masanın üzerinde yatıyor yüzükoyun                          sırtı yarılmış gömleğinin                                   kumral başı bileklerimde. Üçüncü mevki bekleme salonunda                          oturup                          dolaşıp                                          yüzükoyun uyuyorlar Kalkacak herhangi tirenle yok alakaları Aysel : Yaşıı belli değil. Belki on üç, belki yirmi. Esmer Kuru. Kur... Necla: on beş yatında var yok. Burnu kıpkırmızı                          yüzü değirmi. Ve insanı şaşırtacak katlar büyük yeşil empermablin altında memeleri Vedat : 18 yaşımda. Top ense, altı oklu beyaz kıravat                                  ve sivilceler. Vedat konuşuyor:             «--Hiçbir yere benzemez. Bursa hamamları.             Hele Ferahfeza             Bahçe içinde bir otel.             Müşteriler temiz.             Vizite üç papel.             Biri patrona kalıyor,             Geçen sene bir Ermeni kızı götürdüm,             Kurnazdır Ermeni milleti                     bizim Türklere benzemez.             Dünyalığı düzeltti.             Drahoması tamam.             Mâlum ya gâvur âdeti.             Şimdi nişanlıdır.» Aysel sordu:             «--Sana ne vereceğiz.?»             «--Ben beşer kâat alırım patrondan                         hesabınıza,                                            komisyon. Mevsimidir, kızlar bir tutarsanız; günde on beş kere             belki daha çok.             Bir hesapla ne eder? Has malları görsün Bıırsa’nın gözü. Kadıköylüdür diye yazdı gazeteler İstanbul kızlarının en güzelleri.» Sabahtan beri             ilk defa doğruldu olduğu yerde baskıcı Ömer. Seslendi Recep’e:, «--Bir cıgara ver.»             Hızla önümden geçti Recep                          ve dönerken                          fırlattı cıgarayı. Babası müftüydü baskıcı Ömer’in. Evin içinde kuka teşbihler, kılaptan seccadeler. el yazma müzehhep Mushafları hattat Osman’ın: fakat bir tek han hamam tapusu                          bir tek konsilit. bit tek Hicaz demiryolu tahvili yoktu. Müftü Elendi bembeyaz, şişman bir adam                                         Ömer hastalıklı bir çocuktu. Arabi öğrenemedi. Farisi, öğrenemedi. Ahmetliye kitabında cennet kapılarına bakıp             «--tıpkısıydı bunlar Dolmabahçe kapısının»                                başladı nakışları çizmeye Müftü vefat etti Meşrutiyetten evvel. Meşrutiyette kadınlar dağıldılar                                 seccadeleri ve tesbihleri götürerek. O hengâmede             Ömer yirmi yaşındaydı demek. Hattat Osman’ın’ mushaflarını Parizyana’da yedi. Gönüllü asker oldu Balkan Harbinde. Seferberlikte esir düştü, döndü ve başladı Kalpakçılar başında baskıcılığa. Ahmediye’nin Firdevs kapılarındaki nakışlar                         patiskalar üzerinde açılmaya başladılar.. Tahta kalıp ,             tahta kaşık                         tahta dükkan ve akşamları şarap dolu kırmızı testi ve esaretten kalma biraz gulamperesti                         bahtiyar yaşıyordu müftü zade Ömer Efendi. Ta ki İtalya’dan             hazır kâat modeller gelene kadar. Zira kâat modeller             kepenklerini baskıcı dükkânlarının                         kapadı birer birer,                                       bir daha açılmamak üzere. Recep yine hızla geçip             dönerken.                         fırlattı kibriti Ömer’e. Ali masanın üstünde yatıyor yüzükoyun                                     sırtı yarılmış gömleğinin. Aysel su dökmeye gitti. Necla dedi ki Vedat’a :             «-- Kardeşim             götürmeyelim bu sıska kızı.             Belsoğukluğu var.             İzmit’te aldı geçen sene.             Her tarafı akıyor bunun.             Hem inanma yalan                         Kadıköylü değildir.» Denizde balık kokusu döşemelerde tahta kurularıyla gelir                         Haydarpaşa garında bahar. Üçüncü mevki bekletme salonunda             tahta kanepelere değil             kapıya yakın             duvarın dibine             betona çömelmişler, mavi düğmeler mintanlarında dizleri parçalanmış sarı şayak poturlarının, kırmızı sakallı iki Bulgarya muhaciri. Öfkesiz, kederiyle konuşuyor, biri :             «--Yövmilbeter,             beterden beter.             Sonra yeter.             Paranın, tuncu.             İnsanın piçi.             Hepsi mi ama                         iyisi de var.» Dışarda peronların orda kalktı 15:45 katarı. Bu tiren yataklı vagonuna rağmen                         tirenlerin en külüstürüdür,                                   altı kuruşluk cıgara gibi bir şey. Galip Usta selametleyip mahkûmları girdi üçüncü mevki bekleme salonuna. Oturdu baskıcı Ömer’in az ötesine. Ali masanın üzerinde yatıyor yüzükoyun. Recep ansızın durdu önünde ölü kaloriferin, ibreyi soğuktan sıcağa, sıcaktan soğuğa çevirdi, sonra bir tekme attı borulara, sonra bağırdı avaz avaz: «--Kesmeli yeryüzünde tekmil çıfıtları.                         Tez gel bre Hitler Amca nerdesin?» Kaçakçıydı Recep ve sabahtan beri gelmeyen Moiz                         eroin getirecekti. Galip Usta ne dost ne düşmandı Hitler’e. Fakat Recep’e kızdı. Baktı Bulgaryalı muhacirlere. Yine aynı öfkesiz kederiyle konuşuyordu                         kırmızı sakallılardan biri : «--…..gider İbrahim Peygambere der ki herif             kargalar gördüm,             gübreden kalkıp,             dallara konup,             ezanlar okuyorlar.             Bir adam gördüm             oturmuş derenin başına;             yol vermiyor aksın             içiyor tekmil suyunu             Geyikler gördüm;             kaçıp girmezler,             koşarlar peşinden avcının             vur, diye ille bizi...             İbrahim Peygamber der ki herife :             O kargalar ki gördün             imamlar, hocalardır.             Gübredir mekânları,             okurlar ezanları...             Düvellerdir dereyi içen adam;             halkın kanını içer,             doymazlar, içer içer,             bırakmazlar ki aksın                             dere bildiği gibi.             Gördüğün geyikler günahlarımızdır:             koşarlar avcılara.             Avcılar: para.» Ali masanın üzerinde yatıyor yüzükoyun             sırtı yarılmış gömleğinin                     kumral başı bileklerinde. Recep bağırdı :             «--Burası sabahçı kahvesi mi, otel odası mı be                                             Delikanlı uyan» Ali kımıldamadı. «--Sana diyoruz.» ‘ Ali kımıldamadı. Ali cevap vermedi Recep’e. Tuttu delikanlıyı Recep                     çevirdi arka üstü. Ali’nin başı düştü. Ali çoktan ölmüştü.
·
606 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.