İlber Ortaylı'nın söyleşi türünde bir eserine başlamışken denk geldim bu kitaba. Okuyamayacak kadar yorgun ve durgundum. Her zaman derim "şiirler ruhu dinlendirir," diye. Ruhumu dinlendiren, okumaya yeniden ısıtan bir kitap oldu benim için

Otların Uğultusu Altında. Bilirim kıymeti bilinmez şiirin, Bilirim edebiyatın en öksüz türüdür şiirler, Her ne olursa olsun okumadan edemem. Hani aşk ağlatır ama aşksız da yapamazsın ya, öyle bir bağ var şiir kitapları ile aramda. Gözünüzü korkutmayacak kadar ince, ruhunuzu mest edecek kadar duygulu bir eser. Bir kitap düşünün, içinden beğendiğiniz cümleleri not alacak olsanız yeni bir kitap daha doğar elinizde. Hangi cümleye dokunsanız canınız açıyor, bile bile yapıyor satırlar bunu adeta. Cümlelerin canı olur mu? Bu kitabı okuduktan sonra cümlelerin canının olduğuna ve sizin canınızı yakmak için ellerinden geleni yaptıklarına inanacaksınız. "İnsanın ruhunu yitirdiği bu zamanda Kim okuyup kim yazacak?" (s. 13) Yitirdiğimiz ruhların peşindeyiz belki de... Yitirdiğimiz duyguların. İnce ruhumuza yaraşır incelik arıyoruz satırlarda. Bundandır belki bu kadar okumaya yazmaya olan düşkünlüğümüz. Hani diyor ya "İncelik... sensin bütün zamanların açık yarası," diye. Tam olarak öyle işte. Açık yara, derin yara, nasıl adlandırırsanız adlandırın çağımızın yarası incelik. Ne çektiysek nahif yüreklerimizden çektik. Dünyayı biz kurtarmayacaktık ama ince yüreğimizle onu incitmeyecektik de. Belki de bu yüzden en çok biz incindik. "Yara aynı yara Dil aynı dil. Biz neden bu kadar yalnızız?" (s. 36) Sahi, neden? Yaralarımızda mı fark var aradığımız merhemler mi etkisiz? Kim bilir, belki de biz reçeteye uygun kullanmıyoruzdur. Her şeyde olduğumuz gibi onda da bir yanlışlık yapmışızdır. Bizim dünyalarımızda bir yanlış bütün doğruları götürüyor ne de olsa. Ne diyordu

Emrah Serbes: "Bir sürü doğru söyledik ama hiç burnumuz kısalmadı." İlk yalanda alabildiğine uzuyor oysa. Klasik bir tabir olacak ama ölümden başka hiçbir şey adil değil şu hayatta. Hatta onun adil olup olmadığı bile tartışılmış çağımıza dek. Ne diyor

Nazım Hikmet Ran bir kitabında: Bir eski Acem şairi : "Ölüm âdildir" diyor, Aynı haşmetle vurur şahı fakiri. Biliyorum, ölümün âdil olması için hayatın âdil olması lâzım, diyorsunuz. Bu kitapta çok güzel iki şahsiyet ile karşılaştım. Yolda sevdiğim ve yıllardır görüşmediğim iki dostla karşılaşır gibi oldum. Okumasanız dahi tahmin etmeniz zor olmaz diye düşünüyorum. Türkü deyince, bozkır deyince ilk kim gelir aklınıza? Dostlardan biri oydu. Evet, hemen bildiniz, yoruma ismini bırakabilirsiniz. Peki ya Çukurova deyince, ağalarla mücadele eden o kahraman gelir mi aklınıza? Bir ağanın gidip bir ağanın geldiği Çukurova'da? Bir kitapta böyle güzel karakterlerle karşılaşmak ne hoş değil mi? Değerini bildiğin insanların değerinin başka insanlarca da bilindiğini görmek... Okunası bir eser. Ayrılan birkaç saate ziyadesiyle değer diye düşünüyorum. Sizi alıp çok uzaklara götürecek, şiirleriyle, atıf yaptığı şairlerin dizeleri ve türkülerle de yapacak bunu. Ayırdığınız vakit için pişman olursanız, hesabını benden sorabilirsiniz. Şiir için giriştiğim bir mücadele benimkisi. Şiiri herkese sevdirmek için severek verdiğim bir uğraş. Sizin de katkınız olsun isterseniz "PAYLAŞARAK" bunu sağlayabilirsiniz. Şiir tadında bir hayat dileklerimle...