Dayanamadık dimi..
görmeye dayanamadığımız şey sadece deryadan bir damla ..
Hatırladık mı?
Bir zaman dizi kaçmasın, muhabbet dağılmasın diye eline telefonları tutuşturduğumuz evlatlarımızı..
Hatırladık mı ?
Elalem ne der diye evimizi bal dök yala yaparken çocuklarımızın kirlenen zihinlerine göz yumuşlarımızı.
Nasıl olsa görünmüyordu ..
Nasıl olsa komşu gelse çocuğumuzun ne kalbine ne zihnine vakıf olmuyordu.
İçinde leşleşmiş duyguların, yıpranmış değerlerin ne zararı olabilirdi ki ..
Hem zaten babasından da korkuyordu cesaret edebilirmiydi ?
Derken ;
bir gün insanlar gözlerini bir leş arazinde açtılar.
Halbuki leş yoktu ama bu koku ?
Leş kokusuydu.
Zihinlerin içine, kalplere hapsolmuş bir kokuydu..
Görünmüyordu evet ama o tertemiz evi ne kadar temizlerse temizlesin artık leş kokuyordu.
Çok üzüldüler ama bu üzüntüyü de def etmenin bir yolu vardı.
Özgürlük adında en ufak şeyde arkasına sığınabileceğimiz, vicdanımızı kamufle edecek bir slogandı..
ÖZGÜRLÜK !
Özgürlük neydi sahiden ?
Bence PHYTOLACCA adında Amerika’da yetişen bir meyveydi.
Görüldüğünde üzüme benzerdi ama tohumlarına varana kadar zehirliydi..
Bize arsızlığı, namussuzluğu, iffetsizliği, ahlaksızlığı bir nesli tahrip edecek zehirleri özgürlük İle süsleyerek servis ettiler.
Çıplaklığa cesurluk dediler.
Biz cesurluğu yiğitlik, kararlılık, ataklık bilirdik.
Kaba etlerini açana hayat kadını açtırana deyyus derdik.
Namussuzluğun adı cesurluk, ahlaksızlığın adı özgürlük, Allahın gökkuşağının adı LGB₺,
Allahın kanunları irtica, Allah’a iman edenlerin adı yobaz olmuş.
Belli ki bazı iffetsizler suçunu kahkaha İle bastırmış.
Bazı nemelazımcılar yangın varken taranmış.
Köpeksiz köy bulan çakalını meydana salmış.
Millet Koyun gibi kuzularını çakalların eline vermiş.
Sonra çakal kurdu yemiş.
Hikayede burada bitmemiş..
Çoban uyanmış!
Köpek uyanmış!
Koyun uyanmış!
Çakal avı artık başlamış..