Buruşturulmuş bir kağıt gibiydi. İşlevsiz, sönük, sararmış, buruşturulmuş bir kağıt gibi unutulmuş, işe yaramaz, köhne... Oysa bir kağıt her daim işe yarardı. İşe yarardı üzerine yazılmaya değer hisler olsa, işe yarardı bir zihin, bir beyin, bir yürek kağıtta ki cümlelere kavuşacak olsa.
Oysa…
Oysa bir an, bir dönem yazar gibiydi. Kelime zihne konar gibiydi, gözyaşı tuzlu, ince saydam…
Akar gibiydi.
Yarım kalmışlık bu cümlenin kaderiydi. Bir harf, bir kelime sanki her biri bir düğümdü de son ilmek atılamadığından, çözülüş kolay gibiydi.
Çözülüş, karanlık ve ıssız yerlerdeydi. Yerler, yer çekimine muhalefet halindeydi.
Her yer gökyüzü karanlığında, bir buluttan bir buluta yersiz üzerinde bir de yurtsuzdu sonra...
Ama sonra demek hataydı belirsizliğin içinde, ümit etmek yanlıştı bu dehlizlerde, şimdi karanlığa gömülen bu kağıt emek kokuyor…
Anlaşılmamak, neticesi; boğuluyor zifiriye, oysa gece gözlerini yumduğunda karşısında beliren silüetler, ne ara terk edip gitti. Vazgeçmişlik kader değil, haklı veya haksız bir neticeydi. Bu vazgeçmişlik emek kokuyor.
Bu anlaşılmamazlık köhne, vurdumduymaz özeleştiri yapacaksak şimdi; birazda tembellik kokuyor. Kapalı, daha kapalı.
Bir ses, bin susuş, bir mezar…
Mezar deyince zihinde aldanır belki bilir son durağı lakin esasında bu da bir drama. Hayatında kitaplardan tanıdığı dostlar var, hatta bu dostların kimisini, bizzat kendi yazdı. Şimdi kendi yazdığı dostlar bile gelmiyorsa aklına, bu dostların mı ayıbı yoksa onun mu vefasızlığı.
‘’Hayat’’ diye girmek cümleye, kelimeye büyük sorumluluk yüklemektir. İnsan bir giz bekler bu kelimenin devamında, bir anlam ister bütün bu karanlığa, oysa hangi kelime hangi sırrı çözmeye muktedir?
Hangi cümle zihnin odalarında, gezerken dile gelebilir. Dil ki ifade ediş biçimi kimi zaman alengirli, samimiyetsiz, yalancı, dil ki ancak işine geldiği gibi, nadiren de olsa oturaklı. Had mi biliyor, yoksa bu onun kendini kabullendirme biçimi mi?
Üç yazıyor, bir susuyor, iki konuşuyor. Adam anlıyor, kadın kendini başka işlere veriyor, adam gidiyor, kadın tutunmaya çalışıyor, kimi zaman yerler değişiyor, birbirlerinin yaptıklarını birbirlerini hiç tanımadan yapmaya devam ediyorlar çağlar boyu da, birinin ötekinin haberi olmuyor ve sonuç; netice hiç değişmiyor.
·
288 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.