Gönderi
Neden öfkelenmeye hakkımız yok anne ve babamıza?
Affetmenin iyileştirici tarafına bizi neden inandırıyorlar?
Samimi bir yüzleşme yerine sahte duygular ile yaşamayı neden tercih ediyoruz?
Öfkemizin kaynağına ulaşıp hakikati bulma yolunda bedenimizin verdiği sinyallere neden kulak tıkıyoruz?
Ağır hastalıklar, erken yaşta ölüm ve intihar; ahlak dediğimiz kurallara boyun eğmemizin mantıklı sonuçları mıdır?
Ara ara çok uçlarda bulduğum ama nokta atışı teoriler ile dolu bir kitap bırakıyorum buraya.
"Üzerini örttüğümüz herşeyin altında kalırız" diyor Cem Mumcu. Alice Miller ekliyor; "Hissettiklerini hissetmeye hakkın var.Dürüstlük bu,kısasa kısas meselesi değil.Okuldaki din derslerinde dürüstlük soyut bir kavram olarak destekleniyor da anne babamızla olan ilişkimizde neden yasaklanıyor"
Virginia Wolf zaman zaman üvey kardeşlerinin cinsel istismarına maruz kalır.Elinde kayıt tuttuğu günlüğü ve kız kardeşininde aynı durumdan muzdarip olduğunu bilmesine rağmen Freud'un kitaplarını okuduktan sonra yaşadıklarının sıradan şeyler olduğuna inanmaya başlar. Geleneksel ahlak kurallarına karşı çıkma cesaretini gösteremediği için, öfkesini kendisine inanmayacağından emin olduğu anne ve babasına yöneltmek yerine kendisini suçlar.Şizofren olduğunu düşünüp geçmeyen bir depresyon hali ve halsizlik ile yaşamaya devam eder ta ki bedeninin; kendisini, inkar ettiği gerçeklerle yüzleştirme çabalarına tahammül edemeyip kendini boğana kadar...
Çocukluğunda; anne ve babalarının bedenlerine, bilinçlerine yüklediği( aşağılama,suçluluk duygusu, minnet ve travmalar) ile yaşayan bireyler, yetişkin olduklarında bazen tıbbın bile açıklayamadığı bir takım fizyolojik ve psikolojik rahatsızlıklar ile mücadele edebiliyor.
Virginia Wolf'un yaşadıklarına kalbimi bırakmam dışında Nietzsche,Kafka,Dostoyevski,Wolf gibi dünyaca ünlü yazarlar ile ilgili incelemelerde bulunması en beğendiğim nokta.
#bedenaslayalansöylemez
#alicemiller
#çocukpsikolojisi
#çocukgelişimiveeğitimi
·
285 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.