Anadolu'nun hüzünlü hikayeleriyle dolu dolu bir kitap .Kitap sonrası okuduklarımdan öğrendiğim bir çok şey ,gördüklerimi yazmamı sağlıyor... UZAK ANADOLU KASABALARINDAN GEÇERKEN ... --Dolaştığım bütün şehirlerde gördüklerim ve yaşadıklarımdan öğrendiğim çok şey vardi. Yazdıklarım ve yazacaklarım bu gördüklerimin toplamı oldu... Anadolu kültürü ve insan sevgisi yüreğinde yeşerttiğin en güzel duygulardan biridir.Yer, bölge önemli degil.Ya Amasya köyü ya da kayseri pınarbaşı veya Pülümür ,Hozat ,ovacik Herhangi bir anadolu ilinin herhangi bir ilçesi /kasabası.... Otobüsle giderken yol kenarlarında bekleyen iri gözlü , yanık suratlı, saçları sıfır numaraya vurulmuş sevecen anadolu çocukları.Öyle saflar öyle tertemizler ki... Gülüşerek geldiler yanıma. -Çocuklar nasılsınız ? Yine gülüyorlardı.. Üstlerini tepeden tırnağa süzdüm.Eski ayakkabıları ,eski giysileriyle içlerindeki sevinc, yenilik bir bütün oldu..Hepsinin yüzü yanıktı. Yaz sıcağında güneşten yanar, kışın soğukta ayazdan yanar..Ömürleri hep böyle geçerdi çocukların ,talihsiz zaman diliminde ... Bir kasaba kahvesine girdiğimde tüm yaşlılar oturuyordu...Özellikle oraya gelip yabancı olan bizleri de onlar süzüyordu.İçlerinden ileri gelen bir akil amca konuştu .. Böyle bir sevgi tanımı olamaz. "Guzum nirden gelirsiniz " Yöresel mükemmelliktir, tanımadığın kişilere veya sevdiğin kişilere "guzum" seslenişi ... Dünyanın hiçbir yerinde bulamazsınız bu tanımı..Yüzünde yılların yorgunu ve dünya haritası gibi kırışık eller / yüzler... 75 yıldır çileli bir ömrün tanığı duruyordu karşımda askerlik dışında hiç dışarı çıkmamış.. Sordum ; -- Hiç mi çıkmadın gurbet ellere ? --Yaban ellere hiç gitmedim oğul... bütün dişleri dökülmüş, elleri kısa samsun sigarasından sapsarı olmuş, gözlerinden güneş doğar gibi gülüyordu ..Yüzü yanık çocuklarda gülüyorlardı.Anadolu insanı böyleydi.... Yıllarca bağrından masallar, ninniler, türküler , fıkralar , gazeller, beyitler, şiirler ,semahlar çıkaran bu halk çocuğundan yaşlısına kadar sürekli gülüyordu.Kim gelirse gelsin gülüyordu.Özlemişti çünkü anne anadolu gülmeyi.1000 yıllardan bu yana ne kavgalara, ne kanlı çarpışmalara sahne olmuştu.Nice seher yellerinde etraf kan kızıla dönmüştü.... Bekledigim kişilerde gelmeye başladı.Yörenin en cefakar ,dünyanın en masum kişileri...Onlarda yılların yorgunu,yüreği sevdalardan taşıp gelen anadolu anaları ...Birini görür görmez yüreğim yerinden oynadı.... Dünyalar kadar sarılmak istedim. Geldigimizi görmüş bize ayran getirmişti. Emektar elleriyle hazırladığı o ayran dünyalara bedeldi benim için.. Ne para ne pul ,hiçbir şey beni o an mutlu edemezdi... Anacagizim dedim... Güldü.... --Bu ayranı süzme yoğurttan mı yaptınız ? Yine güldü ve çocuklar gibiydi. --sevenmi süzme yoğurdu aman diyim sen bilinmi süzme yoğurdu ? -Pek severim bilmem mi , benimde sana benzeyen bir ninem var o bana hazırladı küçükken... Yine güldü ve yüzümü okşayıp ; - Az bekle hele ,getireyim yolda yirsiniz guzum ... Guzum guzum guzum.Bir insan, bir insanı sevmesi böyle güzel olur mu yahu diye kendi kendime söyleniyorum.En masum, en güzel sevgi buydu.... Nene yogurdu getirdi... sardı sarmaladı... Başka kasabalara dogru yola çıktık. Anadolu kültürü arkamızdan aracı suladı. Çocuklar,dedeler,amcalar, başında yılların kasketiyle selamladılar... analar ,nineler yollara bakardı.. El sallardı... Ben ise, otobüsün cam kenarindan bakardım. Yüreğim /yüreklerine akar giderdi ....

Karasevdam AnadolumFikret Otyam · Günizi Yayınları · 20017 okunma

238 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

yolgüncesi