Gökyüzü mavi, bulutlar beyaz, güneş doğunca aydınlık olur diye kandırdılar bizi. Güzel güneşli günlerden bahsetti bir başkası. Bir diğeri aşk dedi biri sevgi biri umut. Biri çıkıp insan umutla yaşar dedi biri insan hayalleriyle ayakta durabilir diye ekledi. Kimse de bize anlatmadı çok düşünmemek gerektiğini. Aç değilsen susuz değilsen açıkta değilsen fazla umursama demedi kimse... Bu kadar kolay olamaz diyenler vardır belki... İnsan bu kadar mıdır be ? Evet insan bu kadardır. Dünya üzerinde yaşadığımız bu acının yegane sebebi bu değil midir? Medeniyet dediğimiz şeyi icat edip kendi ruhlarımıza ilaçların tedavi edemeyeceği bu hastalığı ekleyen yine biz değil miyiz? Oysa bugün de aç değilim bugün de susuz değilim bugün de üşümüyorum diyerek başımızı yastığa koyup uyumak neyimize yetmedi ki? Hep yeni şeyler icat ettik. Bizi hasta edecek şeyler. Sonra kendi icat ettiğimiz hastalıklara tedavi yöntemleri geliştirdik. Yine kendimizi dev aynasının karşısında bu aptal gezegenin sahibi sandık. Her şeye karar verecek merci olarak gördük kendimizi... Böldük, parçaladık, ötekileştirdik ayırdık. Hepimiz Ademdenken Ademi kendimizden saymadık... Irk diye bir şey icat ettik ideolojiler icat ettik. İnsanları köleye çeviren sistemler kurup yine bu sistemleri eleştiren insanlar olduk... Herkes bizi kandırdı... Herkes bizi biraz daha hasta bir hale getirdi... Biz de birbimizi kandırdık. Bizi yönetmeleri için bizim gibi olanları seçtik. Sonra onları eleştirdik ya da savunduk... Kimse bize insandan bir şey beklemeyin demedi. İnsan nankörlük eder demedi. Kimse bize yarının bugünden farklı olmayacağını söylemedi. Aslında umudun da aşkın da hayallerin de sadece avuntudan ibaret olduğunu birer afyon olduğunu söylemedi. Televizyonun karşısında bacaklarınımızı uzatıp film seyretmek, o arada bir şeyler yiyip içmek neyimize yetmedi? Aptal yaratıklara döndük. Birilerinden bir şeyler beklemeyi de öğrendik. Saçmalık kimsenin kimseye bir şey verdiği yok. Herkes bir şeyler almak peşinde...Herkesin tek derdi daha güzel seyler yiyip içmek giyinmek için bir savaş vermek... Herkesin derdi insani arzularının sahibi olmak... Daha fazla daha fazla daha fazla... Gözyaşlarının sebebi de bu kahkahaların da. Bırakalım artık hiçbir şeyin değişeceği yok. Umut yok, dün olanlar yarın yine olacak. Yine bir yerlerde insanlar kendi ellerini bırakıp başka elleri tutmaya çalışacak... Masal anlatmıyorum. Etrafınıza bir bakın bizim icat etmediğimiz ne var? Ağaç kavuklarında,mağaralarda yaşamak, yabani meyveler yiyip avcılık yapmak neyimize yetmiyordu. O zaman dünya hepimizindi peki ya şimdi kimin? Benim değil senin mi peki? Hayır hayır hiç kimsenin...
Herhangi biri
·
105 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.