Yaşamak Savaşmak DemektirSana Gül Bahçesi Vadetmedim adlı roman yazarın genç yaşta geçirdiği akıl hastanesi deneyiminden yola çıkarak yazdığı bir eser. Roman yazıldığı dönem oldukça büyük ses getiriyor ancak bu olumlu anlamda olmuyor. Çünkü yazar söylenmeyeni söyleyerek cesur bir dille toplumu ve aile kavramını ciddi bir şekilde eleştiriyor. Eleştirdiği konuların getirdiği yaklaşım, bakış açısı ve edebi değeri noktasında da büyük tartışmalara neden oluyor. Yazar her ne kadar kitabında anlattıklarında cesur davransa da, yaşadıklarını ve bu durumu çocuklarından gizlemek için kitabını "Hannah Green" takma adı ile yayımlamıştır.
Kitapta 16 yaşındaki Deborah adlı genç kızın içinde doğduğu dünyanın kurumlarıyla bağdaşmayı öğrenememesi, büyük bir iletişimsizliği içinde kalmasıyla birlikte kendine yarattığı güvenli dünya Yr ile mücadelesine tanık oluyoruz. Bu mücadele artık iki dünyanın tamamen birbiriyle çatışmaya başlaması sonucunda akıl hastanesinde tedavi yolculuğu başlıyor. İşte bu noktada okura bambaşka bir kapı açılmakta olup; kendinizi bilinmeyen, gizemli bir yolculuğun içerisinde buluyorsunuz.
Deborah kitabın ilk başlarında ailesi tarafından oldukça sevilen adeta herkesin gözbebeği bir genç kız. Büyük bir resim yeteneği ve gelişmiş zekası herkes tarafından tebrik edilmektedir. Ancak bu güzel ve büyülü gerçekçiliğin arkasında ciddi hatta korkutucu bir bastırılmışlık ve yönlendirme var. Aile tarafından gelen bu baskın tarafın dışında Yahudi olması nedeniyle toplum ve arkadaşları tarafından küçük yaşlarda dışlanmasıyla Deborah aslında kendini tamamen koruma içgüdüsüyle şizofreniye kaymaya başlıyor. İşin ne yazık ki en acı kısmının burası olduğunu düşünüyorum. Tüm bunları kitapta yazar, seanslarla birlikte okura yavaş yavaş aktarıyor.
Yazarın toplumu ve aileyi eleştirdiği yer o kadar doğru bir noktadan ele alınmış ki... Çocukların acımasızlığı, insanların önyargıları aslında küçük bir cümlenin davranışın başkasının hayatında ne denli büyük yaralar ve yıkımlar yaratabiliyor. Kitap bir noktada bize bunları gösteriyor. Ailenin ise her şeyin üstünü kapatması bu yönüyle Türk aile yapısına da oldukça benzer. Kendi yakın çevremden de gözlemlediğim bir durum olarak anne ve babalar çocuklarının sorunlarını yok sayınca sanki hastalığında, sorununda ortadan yok olacağını düşünmeleri o kadar yanlış ve tetikleyici bir durum ki. En çok da bu kitabı ebeveynlerin okumasını isterim.
Kitap yalnızca Deborah'ın yaşam mücadelesinin yanı sıra aynı zamanda alt metniyle birlikte bilgilendirici, eğitici bir kitap özelliği de taşıyor. Özellikle de hasta yakınlarına bu noktada aydınlatıcı noktalar barındırdığını düşünüyorum. Yazarın kendi deneyimlerini, sürecini de yansıtması roman üzerinde bence olumlu bir katkısı olmuş. Özellikle de gerçekçilik konusunda ve gereksiz dram, acı olmadan her şey yalın bir şekilde yazılması etkiyi artıran bir anlatım tarzı olmuş. Ben kitabı çok çok severek, keyif alarak ve sindirerek okudum. Sadece sonda ailesi ile ilgili daha fazla bilgi sahibi olmak isterdim. Okumakta kararsız olanların bence hiç tereddüt etmeden okuyabilecekleri bir roman.
