Hermann Hesse okumaya, nispeten daha az bilinen bu romanıyla (genelde Siddhartha ve Bozkırkurdu akla gelir diyebilirim) başlamam esasında tesadüfen oldu. Bir arkadaşımın hediyesiydi ve 180 sayfa civarı olduğundan, bu aralar benim için az vakit alacaklar kategorisinde oldu ve başladım. Lakin bu umutsuz aşk ve müzik serüveni beni pek sarmadı. Kitabın öncelikli artılarından bahsedecek olursak kaliteli yayınevi, usta bir çevirmen elinden çıkmış olması (Kamuran Şipal) sayılabilir. Kitabın kapağındaki karakter bir viyola ya da çello çalıyor fakat karakterimizin esas enstrümanı keman. Buradaki kapak resmi seçimini bu nedenle yadırgadım biraz. Konusuna gelecek olursak, Kuhn isimli kahramanımız, varlıklı bir ailenin tek evladıdır ve müziğe meraklıdır. Ailesi pek olumlu bakmasa da bu idealinin peşinden koşmaya karar verir. Bir gün, hoşlandığı kız ile arasında geçen bir olay sonucu sakat kalır ve bu onu içine kapanık biri haline getirir. Kitap, kahramanımızın müzik yolculuğu ve hayatına giren insanlar ile yaşadığı deneyimleri üzerine kurulu. Kitabın ortalarında tahmin yürüttüğüm olayların kitabın sonunda gerçekleşmiş olması, beni klişe bir aşk hikayesine vakit harcadığım konusunda üzmüş olsa da, Hermann Hesse'nin diğer kitaplarını okuma konusundaki isteğimi yitirmeme sebep olmaması beni sevindiriyor.
